Ψηφιακή σιωπή

Η φωνή του αντιπαθούς καρτούν που μοιάζει σαν να έχουνε μπει τα δαιμονισμένα ντάλεκ του καταναλωτισμού μέσα στη Κατερίνα Γώγου (τίποτε δεν αφήνει ανέγγιχτο η διαφήμιση, που να μην το περάσει ένα χέρι μαλακτικό, ούτε καν το τιμωρό παραλήρημα της αλογόμυγας Γώγου). Η φωνή διαλαλεί την εποχή της τζαμάτης εικόνας κτλ. Την ψηφιακή τηλεόραση.

Το σπίτι μου είναι 500-600 μέτρα από την Ακρόπολη, όπως πετάει το κοτσύφι, από τη μεριά του Υμηττού. Εδώ και μήνες έχω μια χαρά ψηφιακή λήψη, μόνο τα ιδιωτικά κανάλια και τη Βουλή. Από τη μέρα που κόπηκε το αναλογικό σήμα, πιάνω και τα κρατικά ως ψηφιακά. Δεν έχει παράσιτα και παρεμβολές η εικόνα, μόνο που κάθε τόσο διακόπτεται και παγώνει, όταν δεν την κοσμούν τετραγωνάκια στον πάτο της, πράσινα και ματζέντα. Πολλά τετραγωνάκια, και γραμμές. Και ο ήχος τα ίδια: φεύγει κι έρχεται.

Και τι σε νοιάζει, ρε διανοούμενε; θα ρωτήσετε. Με νοιάζει για δύο λόγους. Ούτε το «δικαίωμα των εργαζομένων να εργαστούν στη Χαλυβουργία» και οι καλοκαιρινοί κώλοι του Σταρ μού λείπουν, ούτε ο πολτός των επαναλήψεων στο Μέγκα, ούτε τι παίζει ο Αντέννας, ούτε καν η Παναθηναϊκή Συμμαχία και οι καθαρισμοί κι η προπαγάνδα και το πέρφεκτ τεν σε επαναλήψεις των άλλων. Με αφορά όμως ότι χτες δεν μπορούσα να δω ένα πολύ ενδιαφέρον ντοκυμαντέρ για τον υπολογιστή των Αντικυθήρων στην ΕΤ1. Κυρίως όμως με αφορά περισσότερο ότι οι περισσότεροι ηλικιωμένοι δεν έχουν άλλη διασκέδαση από το χαζοκούτι, ότι θα σκάσουν χρήματα για αποκωδικοποιητή ώστε στο τέλος θα καταλήξουν να μην μπορούν να δουν ούτε τα τρία κανάλια της προκοπής που έχουν απομείνει.