Γνώρισα κάποτε έναν κύριο που με ενθουσιασμό μερικώς ειλικρινή και με συνοπτικές διαδικασίες ανακήρυσσε φίλους του ενδιαφέροντες ή και αξιοσημείωτους ανθρώπους γύρω του. Τους συναναστρεφόταν όντως πολύ φιλικά αλλά με την πρώτη επίδειξη κακού γούστου (εκ μέρους τους!) ή θεμελιώδους διαφωνίας μαζί του τους έπαυε από φίλους και τους έχωνε και ένα damnatio memoriae για να μάθουν.
Αυτό είναι το μεσογειακό μοντέλο φιλίας.
Προσωπικά αργώ πάρα πολύ να ανακηρύξω κάποιον φίλο μου, μόνον οι εκκλησιαστικές αρχές παλαιάς και νέας Ρώμης είναι πιο ζόρικες, όταν ανακηρύσσουν αγίους. Συναναστρέφομαι με χαρά και με μερική αφοσίωση ανθρώπους αλλά ο τίτλος «φίλος» έρχεται ως επιστέγασμα της φιλίας μας παρά ως απαρχή της. Απάξ όμως και ανακηρυχθούν φίλοι είναι φίλοι, καθόλου δεν χρειάζεται να κάνουν τον άγιο, παραμένουν φίλοι ακόμα κι αν κάνουν μαλακίες. Άλλωστε, αν δεν σου πει ο φίλος πότε κάνεις μαλακίες, τότε ποιος;
Αυτό είναι το βορειοευρωπαϊκό μοντέλο φιλίας.
Sraosha 