Ακούω διαρκώς πια για την «αδιαλλαξία» των Σκοπίων. Η λέξη «αδιαλλαξία» είναι ακόμα μια καραμέλα (όπως τόσες και τόσες άλλες) που πιπιλίζουμε μυκτηρίζοντας όσους δε συμφωνούν μαζί μας και δεν είναι έτοιμοι να αποδεχθούν τους όρους μας. Είτε «εμείς» είμαστε το ελληνικό κράτος, είτε απλώς είμαστε συνομιλητές σε μια συζήτηση πολιτική ή σε μια κουβέντα προσωπική.
Γιατί θα έπρεπε η Δημοκρατία της Μακεδονίας να δείξει διαλλακτικότητα (πια); Δεκατρία χρόνια μετά την άρση του εμπάργκο του Παπανδρέου (πράξης αγυρτείας και ωμού διπλωματικού εκβιασμού ανάλογης με το τι κάνουν οι ΗΠΑ στην Κούβα) και 120 αναγνωρίσεις μετά, έχοντας πρόσφατα σηκωθεί από τη διαπραγματευτική αδράνεια του βορβόλακα μέσα στο φέρετρο, διαμηνύουμε στο μικρό κράτος ότι το μόνο μας επιχείρημα είναι το λεγόμενο δίκαιο της ισχύος και η προνομιακή μας θέση στα διεθνή κλαμπ των ισχυρών. Με μια ολίγη από καζουισμό, φυσικά, και συνωμοσιολογία εσωτερικής κατανάλωσης.
Επιπλέον, ως κράτος έχουμε την απαίτηση να αλλάξουν το όνομά τους. Εξ όσων γνωρίζω, ένα προηγούμενο υπάρχει: η επιβολή διπλής ονομασίας στην Ιρλανδία από τη Μ. Βρετανία. Και εκεί η στυγνή ισχύς (και αποικιοκρατική εν προκειμένω) που κάνει ό,τι θέλει, γιατί μπορεί.
Φυσικά, αυτό είναι αδικία. Αδικούμε και εκβιάζουμε τη Μακεδονία. Σε μια παρωδία διεθνοποίησης, έχουμε κι έναν διεθνή διαμεσολαβητή ο οποίος προτείνει ανόητες ονομασίες όπως Ανεξάρτητη Δημοκρατία της Μακεδονίας. Διπλωμάτης είναι αυτός; Έχει υπόψη του πώς ονομάζεται η Democratic Republic of Korea; η Μεγάλη Λιβυκή Αραβική Τζαμαχιρία; Οι Ηνωμένες Πολιτείες του Μεξικού (Estados Unidos Mexicanos); Το Μπρουνέι Πόλη-της-Ειρήνης; ή μήπως μας κοροϊδεύει ίσως;
Βεβαίως η Ελλάδα έχει ξανασυνταχθεί με την αδικία. Κράτος είναι. Ξεχάστε τον Μακρυγιάννη και το «θα χαθούμε γιατί αδικήσαμε». Τα κράτη δεν είναι φορείς δικαίου: οι πολιτικά σκεπτόμενοι και ηθικοί άνθρωποι (οργανωμένοι ή μη) είναι φορείς δικαίου. Η Ελλάδα έχει αδικήσει και προώρισται να ξαναδικήσει: αναγνωρίσαμε το Ισραήλ de jure μόλις τη δεκαετία του ’90, κάνοντας εμπόριο κι άλλα πολλά μαζί του στο μεταξύ. Δηλαδή ποια ήταν η επίσημη στάση μας μέχρι τότε; «Η καταστροφή του κράτους του Ισραήλ»; Συνεχίζω: ανεχτήκαμε όσο γινόταν τη ρατσιστική Νότια Αφρική. Πολεμήσαμε στο πλευρό των Σέρβων σε όλα τα πεδία τη δεκαετία του ’90. Ασκούμε αποικιακή πολιτική στην Παλαιστίνη μέσω του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων. Στηρίζουμε τη στυγερή κατοχή του Ιράκ (τη στηρίζουμε). Αυτά είναι κάποια πρόσφατα παραδείγματα. Αδικούμε γιατί μπορούμε.
Ιστορικά, η απαίτηση απόλυτης ιδιοκτησίας του ονόματος αποτελεί απλώς την ολοκλήρωση της διαδικασίας εξελληνισμού της (δικής μας) Μακεδονίας, που ξεκίνησε το 1913. Παγιώθηκε με την ανταλλαγή το ’23-’24 και το άδειασμα από μουσουλμάνους, συνεχίστηκε με το ξαναγράψιμο της ιστορίας της περιοχής (καθ’ ημάς σταματάει το 146 π.Χ. κι επανεκκινεί το 1908), προχώρησε με τον εξαναγκασμό σε αφομοίωση των Σλαβομακεδόνων, ενώ μετά ήρθαν οι Ναζί και μας πήραν τους Εβραίους, ενώ με τον Εμφύλιο σφραγίσαμε και τους ΕΑΜοβούλγαρους στο κούτελο και ησυχάσαμε. Στο μεταξύ ξαναστορίσαμε τις εκκλησίες, εξελληνίσαμε τα τοπωνύμια, ξεριζώσαμε τα ποντιακά (τώρα τα ψάχνουμε), τα καππαδοκικά και τα τούρκικα των εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων που εποίκισαν τη Μακεδονία — μη μας έρθει κανα κακό από πουθενά αλλού.
Εν έτει 2008 υποκρινόμαστε ότι ανέκαθεν κατείχαμε αποκλειστικά τον τόπο, τα ονόματά του — τα πάντα του. Και κρώζουμε για την ψυχή μας και τις ευαισθησίες μας, στρουθοκαμηλίζουμε ότι ο όρος ‘Μακεδονία’ (σε χρήση ως γεωγραφικός όρος για την περιοχή που δείχνουν οι ‘αλυτρωτικοί’ χάρτες τουλάχιστον ολόκληρο τον 19ο αιώνα — άμα σφάλλω να με διορθώσει ο Πετεφρής) ανήκει σ’ εμάς.
Λυπάμαι κύριοι: ο όρος «μακεδόνας» ανήκει φυσικά σε όσους ζουν εκεί αλλά και σε όσους νεκρούς έζησαν κάποτε εκεί, πριν την ελληνική μπουλντόζα και τους μεγαλέξανδρούς της: σε μουσουλμάνους, σε εβραίους και σε σλάβους (εξαρχικούς και πατριαρχικούς), σε αρμένηδες, σε αλβανούς, σε βλάχους ή δεν ξέρω τι. Κυρίως σε αυτούς, νομίζω.
Υποσημείωση: Η «Θεσσαλονίκη» του Μαζάουερ λέει πολύ λίγα για τα παραπάνω. Θα ήταν όμως χρήσιμο να αντικαταστήσει το πεπτωκός βιβλίο ιστορίας. Αν μη τι άλλο, είναι η πηγή του γνωστού ‘συνωστισμού’, παρότι μιλάει πολύ πιο γενναία και δυνατά, στη σελίδα 358:
[…] Kemalist forces massacred thirty thousand Greek and Armenian civilians in cold blood, while an estimated quarter of a million terrified refugees crowded the waterfront. (έμφαση δική μου)
[…] οι κεμαλικές δυνάμεις σφαγίασαν εν ψυχρώ τριάντα χιλιάδες Έλληνες και Αρμένιους αμάχους, την ώρα που περίπου 250.000 τρομοκρατημένοι πρόσφυγες συνωθούνταν στην προκυμαία
Έτσι γράφεται η ιστορία, νομίζω. Με στοιχεία και παρρησία. Όχι με τα ελληνικά μισόλογα και τις νεφέλες μας.
Υποσημείωση ύστερη: Προτού προτάξετε τον σχετικισμό στην υπηρεσία του κυνισμού, θυμηθείτε: ο σχετικισμός είναι απόλυτος στο ότι ισχύει για όλους. Άρνο;
Υποσημείωση υστερότερη (8/3): Δείτε τα σχόλια!
Sraosha 