Rigel

Ο μάο με έχει πει «απενοχοποιημένα ενοχικό» και «κλειστοφοβικό της συνείδησης«. Ίσως. Πάντως δεν είμαι μελητής, δεν είμαι κανας αμλετικός τύπος που ταλαντωνεται γύρω από μια θέση ισορροπίας, καταδικασμένος στην απραξία και στην παραλυτική ακινησία. Όχι ότι δεν υποφέρω πολλές φορές από αυτή την υστερική παράλυση, σαν το γαϊδούρι του Buridan. Τις αποφάσεις μου τις παίρνω μια κι έξω, παρορμητικά θα νόμιζε κανείς, αλλά υπάρχει οπωσδήποτε προεργασία: συνειδητή κι υποσυνείδητη — που πολλές φορές την τσακώνω αμέσως μετά το ξύπνημα, εκεί μέχρι τις 11 που ξυπνάει το μυαλό και το Εγώ. Όταν όμως πάρω μια απόφαση, την ακολουθώ με πείσμα και συνέπεια, κι ας τρέμουν τα γονατά μου, κι ας μην πιάνουν τα χέρια μου, κι ας χρειάζομαι καμμιά τεκίλα. Αλλά πίσω δεν κοιτάω. Δε λέω «τι θα γινόταν αν». Δε λέω «μήπως θα έπρεπε να είχα». Προχωρώ. Όχι ότι δεν αναρωτιέμαι τι θα γινόταν αν ήμουνα λίγο πιο τσόγλανος, λίγο πιο τολμητίας, λίγο πιο ετοιμόλογος. Αλλά όσο μεγαλώνεις, καταλαβαίνεις με τι αξίζει να ασχοληθείς και με τι όχι, και ας σε τρώει αυτό με το οποίο δεν αξίζει να ασχοληθείς. Όσο μεγαλώνεις, μαθαίνεις να αφήνεσαι να τρώγεσαι. Στην καλύτερη περίπτωση, εξασκείς τον εαυτό σου στο να τολμάει και να ορμάει, γνωρίζοντας ότι παραμονεύει παντού το σφάλμα. Αυτό φυσικά συνοδεύεται από το να μη λες παπαριές στον εαυτό σου, να μη νομίζεις ότι κάτι δεν υπάρχει αν δεν το αρθρώσεις.