Στιγμή

Θες να περάσει η στιγμή. Η στιγμή σε κόβει και η στιγμή σε χαρακώνει. Θες να περάσει η στιγμή. Θες να φύγει και να περάσει και να κυλήσει ο καιρός, time will crawl, θες να γίνει βράδυ και να γίνει πρωί και να περάσει η μέρα. Να περάσει η στιγμή, να κυλήσει και να φύγει.

Σε κάνει να ασφυκτιάς η αναμονή, σε βασανίζει να περιμένεις: «δες πώς σπαταλιέται η ζωή μου» λες, «σταγόνα σταγόνα, στιγμή με τη στιγμή». Οι στιγμές της αναμονής όμως μοιαζουν ακίνητες, σταγόνες που μετεωρίζονται και δεν πέφτουν. Κάθε στιγμή σε κεντάει και κάθε στιγμή σε κόβει. Ο ήλιος δεν λέει να κατρακυλήσει, το στερέωμα δεν θέλει να περιστραφεί, εδώ καλά καλά οι λεπτοδείκτες δεν προχωρούν.

Κι ύστερα κάποτε έρχονται κι οι χαρές και καταφθάνουν και οι χάρες, κι ύστερα έρχεται ο μεστός χρόνος και θερμές ώρες γεμάτες ιριδισμούς κι αρώματα και μακρυνές μουσικές. Και στέκεσαι εντός τους άγρυπνος και λίγο πιο νηφάλιος από όσο θα ήθελες. Και είσαι εντός τους αλλά και βρίσκεσαι και λίγο μακριά τους, να τις παρατηρείς απ’ έξω όλος περιέργεια και μάγεμα.

Και μετράς τις στιγμές εντός τους και πάλι θέλεις  να περάσει να στιγμή. Να περάσει η στιγμή που απλώνεται μέσα σου και πάνω σου σαν θερμό χρώμα. Αλλά κι αυτή η στιγμή που σε θρέφει θες να περάσει, αυτή που είσαι εντός της αλλά και κάπως απ’ έξω της σαν παρατηρητής φιλοπερίεργος και μαγεμένος. Θες να περάσει η στιγμή, θέλεις να φύγει και να περάσει και να φύγεις και να φύγεις κι εσύ από αυτήν και να την ασφαλίσεις και να την ταμιεύσεις σαν ανάμνηση απαραβίαστη και πολύτιμη. Να περάσει η στιγμή, να κυλήσει και να φύγει για να την φυλάξεις μέσα σου, εκεί όπου κλέφτες δεν μπορούν να μπουν και όπυ σκώρος δεν αντέχει.