Πίνω Caol Ila κι αυτό με κάνει να σκέφτομαι σαν παππούδι σκωτσέζικο (από αυτά που θα αφανίσουν οι βρετανικές επιδημιολογικές παλινωδίες):
Που λέτε, σκεφτόμουν τον angelus novus, τον εικονιζόμενο άγγελο της ιστορίας του Μπένιαμιν, που κοιτάει πίσω προς το παρελθόν και βλέπει μόνον ερείπια. Ναι μωρέ, αυτόν τον άγγελο με τον οποίο δεν υπάρχει ένα αριστερό διανοούμενο προφίλ που να μη μας έχει ζαλίσει τον γκιώνη, τον μπούφο, την τυτώ και όλες τις κουκουβάγιες μαζί.
Σκεφτόμουν λοιπόν ότι η ματιά προς το παρελθόν, αυτή που αντικρύζει ερείπια, δεν αφορά μόνον την Ιστορία (κατά Μπένιαμιν) αλλά και την ψυχανάλυση. Η ψυχαναλυτική διαδικασία σε αναγκάζει να κοιτάξεις προς τα πίσω και να αντικρύσεις αυτό που πλέον είναι προφανές και αυτό που η ψυχανάλυση μετατρέπει σε ερείπιο και κουφάρι ενώ πριν, όταν το κοίταγες από μπροστά, ήταν άμορφο κι απλησίαστο: τρόμος.
«Ω ρε μάγκαμ», σκέφτηκα, «πόσο γαμάτος παραλληλισμός ιστορίας και ψυχαναλύσης. Πόσο γαμάτη η κατανόηση της ιστορίας (συλλογικής και προσωπικής) ως ερειπίων».
Όμως, επειδή μπορώ να σκέφτομαι και σαν σκωτσέζικο παππούδι, υπενθύμισα στον εαυτό μου ότι παρά τη σταδιακή μετατροπή των πανεπιστημίων σε σούπερ μάρκετ υπάρχουν ακόμα τουλάχιστον 3246 άνθρωποι πιο ειδικοί από εμένα σε αυτό το θέμα, άνθρωποι που ξέρουν από Ιστορία, Ψυχανάλυση, Βάλτερ Μπένγιαμιν ― και τους συνδυασμούς τους.
Κι έτσι άραξα, αντί να γράψω ένα τάχα μου και ουάο-γαμάω στάτους για την καταπληκτική μου ιδέα, που σίγουρα ήδη έχουν ψάξει και ξεψαχνίσει επαΐοντες.
Ο μύθος δηλοί: «πριν δογματίσεις, ειδικό να ρωτήσεις».
Sraosha 