στον Ιάσονα, που σήμερα γίνεται 40
Ας μιλήσουμε λίγο για τη Θεία Κοινωνία.
Τον 18ο, τον 19ο και τον 20ο αιώνα διάφοροι Δυτικοί σχολιαστές επισήμαιναν με προβληματισμό ότι οι Ορθόδοξοι κοινωνούν σπανιότατα. Υπάρχει και σχετική κουβέντα από τον Νικόδημο τον Αγιορείτη, τον προπάτορα του σύγχρονου Ορθόδοξου σκοταδισμού ― δεν θυμάμαι πια τι λέει.
Όταν ήμουν παιδί τις δεκαετίες του ’80 και του ’90 πράγματι ο κόσμος κοινωνούσε αραιά και πού, και μιλάω μεν για θρησκευάμενο κόσμο αλλά για κανονικούς ανθρώπους. Το επιχείρημά τους ήταν «δεν είμαι άξια / δεν είμαι άξιος».
Εξαίρεση αποτελούσαν οι άνθρωποι κοντά στις οργανώσεις (Ζωή, Σωτήρ, Σταυρός κτλ.), οι οποίοι επιδίωκαν να κοινωνούν κάθε Κυριακή γιατί «αυτός είναι ο λόγος που γίνεται η Λειτουργία». Λέω «επιδίωκαν» γιατί οι πνευματικοί-χωροφύλακες τούς έριχναν την ακοινωνησία ως επιτίμιο για πάσαν χαράν και πάσαν μαλακίαν, ή αν απλώς είχαν περίοδο.
(Διαβάστε σχετικά το «Καταφύγιο ιδεών» του Γιανναρά του πρεσβύτερου, θα πάρετε μια ιδέα για τις καταβολές βαθιά μέσα στο 1950-φεύγα της Ελλάδας του 2020.)
Όλα αυτά τα παρακολουθούσα μέχρι περίπου το 1995. Μετά με κέρδισε το numinus του κτιστού, πλην όμως υπαρκτού, κόσμου.
Το 2020 ξαφνικά όλοι, ξομολογημένοι κι αξομολόγητοι, αγόρια και κορίτσια, στεφανωμένοι κι αστεφάνωτοι, νεορθόδοξοι, μαρξορθόδοξοι, κομποσχοινάδες, ρασκόλνικοι του Κλικ, πνευματικοπαίδια πονηρών γεροντάδων ετών 40κάτι, θεολογόπαιδα και λογιόπαιδα, καθώς και μπογδανόπουλα συρρέουν να μεταλάβουν Σώμα και Αίμα Χριστού, εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον, ώστε ως λέοντες πυρ πνέοντες να κάνουν να τήκεται ο κορωνοϊός ως κηρός από προσώπου πυρός.
Ουκ απαρνησόμεθά σοι, τρέντυ Ορθοδοξία.
Sraosha 