Η Ορθοδοξία είναι κάτι μεταρσιωτικό και κατανυκτικό κυρίως («κυρίως» λέω) για όσους κάνουν τουρισμό σε αυτή και για όσους τη βλέπουν απ’ έξω, αντιμετωπίζοντάς την ως φολκλόρ και όχι ως τρόπο καθημερινής ζωής.
Ως τρόπος ζωής σχετίζεται με π.χ. το γεγονός ότι η εν πολλοίς ανεμβολίαστη Λάρισα των 100.000 έχει τα μισά κρούσματα ημερησίως από την Αθήνα των 3.500.000.
Εντελώς πικρά και σε διαστροφή του μηνύματος της Ορθοδοξίας, η καθημερινή ζωή των μη θεολογούντων ορθοδόξων είναι λατρεία θανάτου.
Αυτή παρατήρηση εντάσσεται σε μια γενικότερη προβληματική, κατά την οποία η Ορθοδοξία είναι η γνήσια κι ανόθευτη εκδοχή της χριστιανικής πίστης.
Ο ορθόδοξος αυτός εξεψιοναλισμός συνίσταται σε ένα «γουάου, πόσο ανόθευτη κι αναστάσιμη και χριστοεκκλησιοκεντρική είναι η Πίστη μας σε αντίθεση με όσα πρεσβεύουν οι Δυτικοί» ενδεχομένως θα είχε μια πλακίτσα αν
α. Δεν ήταν επινοημένος από 4-5 ψιλο-οριενταλιστές δυτικούς θεολόγους (και π.χ. τον Μπερντιάγιεφ)·
β. Δεν ήταν η Ορθοδοξία τους τελευταίους 6 αιώνες κάτι μεταξύ γιουσουφακιού του μεγαλορωσισμού, παίγνιου των εθνικισμών και χρυσοποίκιλτου μανδύα του Φαναριού και του ελληνικού κράτους·
γ. Δεν είχε τόσο ιλιγγιώδη απόσταση από το καθημερινό βίωμα (cosy neorthodox keyword) των πιστών, που αναλώνεται στην ιδεολογικοποιημένη καχυποψία και στη λατρεία της ιδιοσυστασίας.
Sraosha 