κείμενο κατά παραγγελία του Βάσου Γεώργα
Στην ταινία Titane περιέχεται η εξιστόρηση της υποστατικής ένωσης μεταξύ σάρκας και μετάλλου, ανθρώπου και αυτοκινήτου. Δεν με συγκίνησε ιδιαιτέρως από αυτήν την άποψη η ταινία, άλλωστε η πρώτη γκρανγκινιόλ υποστατική ένωση είναι εκείνη που οι χριστιανοί επινόησαν για τον Θεάνθρωπό τους, ο οποίος ήδη τους είχε παρατήσει να περιμένουν δυο αιώνες περίπου.
Σάρκα σημαίνει άνθρωπος. Ο Λόγος Σαρξ εγένετο. Υπάρχει πολλή κουβέντα για τις διάφορες ερμηνείες του όρου «σάρκα» στα βιβλικά κείμενα, με γλωσσικά και άλλα κριτήρια. Αλλά ίσως περισσεύουν όλες οι προσεκτικές αυτές διακρίσεις. Ούτως ή άλλως, ο άνθρωπος είναι σάρκα. Δεν είναι χώμα, γιατί όταν γίνει χώμα δεν είναι πια άνθρωπος. Δεν είναι πνεύμα, γιατί το πνεύμα του είναι ένσαρκο ― και πώς προκύπτει αυτό το αξιοπερίεργο θαύμα ανάθεμα κι αν γνωρίζει κανείς. Ο άνθρωπος είναι σάρκα που μιλάει και που νιώθει και που νιώθει ότι νιώθει και που σκέφτεται. Αλλά είναι σάρκα. Είμαστε σάρκα.
Στους καιρούς του νέου πουριτανισμού που μας έλαχε να χτίσουμε τη σάρκα μας με μητρικό γάλα, με μοντέρνες τότε παιδικές τροφές, με κρέας για να δυναμώσουμε και ψωμί για να μεγαλώσουμε, αργότερα με μεζέδες και πατάτες τηγανητές κι εσχάτως με μπέργκερ, αμπελοφάσουλα, μελιτζάνες ιμάμ, ακούμε παράπονα για την κυκλοφορία εικόνων ερωτικού περιεχομένου και για όσους (και ιδίως όσες) είτε αποκαλύπτουν τη γυμνότητα τη δική τους είτε πάνε κι ιστορούν τη γυμνότητα των άλλων.
Έχουν πληθύνει και πάλι όσοι αισθάνονται και θεωρούν αποδεκτότερη ή κι ανεκτότερη την αναπαράσταση σπασμένων και ακρωτηριασμένων και διερρηγμένων σωμάτων από την αναπαράσταση ζωντανών σωμάτων που λαγνουργούν ή που απλώς υπάρχουν γυμνά και άντυτα. Πολλοί από αυτούς αναμασούν καταγγελτικά σαν σκληρό χόνδρο στο στόμα τους έναν όρο που ακουγόταν πολύ τη δεκαετία του ’70, στα συμφραζόμενα του ηθικού πανικού κατά του γυμνισμού: κρέας, κρέατα, κρεοπωλείο του ίντερνετ.
Το κρέας όμως ήδη έχει φονευτεί, διαρραγεί, σφαγιαστεί, τεμαχιστεί (κατάλληλο για άνω των 12 ετών). Κρέας είναι το προϊόν του πολέμου και η επιδίωξη της καταστολής. Κρέας είναι αυτό που κάθε τόσο παράγει ο ισραηλινός στρατός στη Γάζα, με έμφαση στο γάλακτος (μια και, ως γνωστόν, οι μουσουλμάνες γεννοβολάνε). Κρέας είναι ό,τι απομένει από τους πρόσφυγες που εγκληματικά επαναπροωθούμε μακριά από τα τείχη της Ευρώπης. Κρέας είναι αυτό που πάει και κρεμιέται από τα δέντρα μετά από βιασμούς νουμεράδα, όταν το απαιτούν κοινότητες και κάποιες τοπικές ευαισθησίες.
Η σάρκα, αυτή που τάχα ενδύθηκε ο Λόγος, είναι ζωντανή και αδιάρρηκτη και αυτόβουλη: αυτενεργεί. Λυπάται, πονάει κι αρρωσταίνει αλλά και χαίρεται και λαγνεύεται (κατάλληλο για άνω των 16 ετών) και γελάει, ενώ τα μάτια της (σάρκα κι αυτά) ανιχνεύουν και διασταυρώνονται με άλλα μάτια ― κι είναι, λένε, αυτή η πιο θεμελιώδης επικοινωνία. Η σάρκα επίσης γνωρίζει την αμοιβαία ηδονή και τη χαρά, η σάρκα περιπτύσσεται και τρέμει και ασπαίρει και σφύζει (κατάλληλο για άνω των 18 ετών).
Κρέας είναι το μυαλό όσων μεριμνούν για τα ήθη και όσων αγωνιούν για το πώς θα μιλήσουνε στα παιδιά τους για την ανθρώπινη ανατομία και για τις ερωτικές δυνατότητές της, ενώ είμαστε φυτεμένοι μέσα σε έναν κόσμο ήδη βάρβαρο που εκβαρβαρώνεται με χαλαρότητα και σχετικό μπρίο, όταν δεν τον πνίγει ο γκλαμ μεταλιζέ κυνισμός κι ο πόλεμος.
Γιατί τι είναι το μυαλό παρά η πιο ένδοξη σάρκα στο σύμπαν, ένα βαρύ κομμάτι λίπος που περιέχει πολυπλοκότητα δεινότερη από αυτή ολόκληρων γαλαξιών.
Sraosha 