στον Πάνο Μιχαήλ
I
Διάβασα σε μια καταγέλαστη απόπειρα κριτικής της ταινίας:
«Αλλά, αν βγάλεις το κωμικό name dropping από συμφωνίες μέχρι μουσικές σχολές, τι μένει;»
Σκέφτηκα τον Νονό 2:
«Αλλά, αν βγάλεις το κωμικό name dropping από πολιτικούς μέχρι μαφιόζικες οικογένειες, τι μένει;»
Και ούτω καθεξής.
Κουτά μου και λίγο παιδιά, δεν μπορεί η τέχνη να είναι αποκλειστικά δύσκολη ή κι ακαδημαϊκή, και δεν χρειάζεται κιόλας. Ωστόσο υπάρχει και ακαδημαϊκή τέχνη, και υπάρχει για κάποιον λόγο: πρέπει να έχουν κάτι με το οποίο θα αναμετρηθούν και θα παίξουν το νταντά, η πανκ και η τραπ του κόσμου τούτου.
II
«Tyranny is the deliberate removal of nuance.» Albert Maysles.
Με άλλα λόγια, η αποκλειστικώς ιδεολογική επεξεργασία κάθε πράγματος που βλέπουμε, ακούμε ή διαβάζουμε αποτελεί χούι ικανό κάποια στιγμή να μας οδηγήσει στη βαρβαρότητα.
Η φαντασίωση δεν είναι πραγματικότητα· τα έργα δεν είναι μανιφέστα, τσελέμεντέδες ή οδηγίες χρήσεως.
ΙΙΙ
«The narcissism of small differences leads to the most boring kind of conformity.» Lydia Tár
Sraosha 
One is that the conversation in the film about classical music is élitist or difficult. This seems to me to be the farthest thing in the world from the truth. It’s people who are passionately engaged with their work talking about the work that they do. And that’s part of the joy. It’s like watching “Apollo 13” and saying, “Well, they talk too much about the space program.”
https://www.newyorker.com/culture/the-new-yorker-interview/cate-blanchett-plays-herself
Μου αρέσει!Μου αρέσει!