Τις τελευταίες εβδομάδες ασχοληθήκαμε με πολλά και διάφορα που σίγουρα θα ξεθωριάσουν γρήγορα.
Με τη συγκάλυψη του Αρείου Πάγου σε ακόμα ένα τερατώδες σκάνδαλο που πλήττει τους θεσμούς δεν πολυασχοληθήκαμε, όπως δεν πολυασχολούμαστε με τις πυρκαγιές που δεν βγαίνουν στις ειδήσεις, όπως μιλάμε για τον υπερτουρισμό στην Ισπανία μια κι εδώ στην Ελλάδα δεν υφίσταται τέτοιο ζήτημα, όπως δεν μας απασχολεί η γενικευμένη διάλυση σιδηροδρόμων και λοιπών ΜΜΜ (κυρίως στη Θεσσαλονίκη και στην Αθήνα) ― και πάει λέγοντας.
Δεν μπορούμε λοιπόν να έχουμε και πολλές απαιτήσεις. Εδώ δεν ασχολούμαστε με το κόστος του ηλεκτρισμού ή με το εξηντάευρο που πάει σε ένα γάλα, μισό κιλό τυρί, έξι κρεμμύδια, ψωμί, μπανάνες και ένα κιλό ντομάτες.
Ωστόσο παντού υπάρχουν εκείνες κι εκείνοι που αγρυπνούν και μίλησαν για την αστυνομική βία και την απειλή αστυνομικής βίας κατά των Εσφιγμενιτών. Οπωσδήποτε σε μία χώρα που η αστυνομική αυθαιρεσία και κατασταλτική βία αποτελούν πανσπάνιες εξαιρέσεις είναι σημαντικό να στηλιτεύονται αυτές οι ελάχιστες εκδηλώσεις τους, και δη κατά «αγιορειτών πατέρων» (μιας κοινότητας που στους κόλπους της περιλαμβάνει ό,τι πιο σκοτεινό έχει αναφυεί σε αυτόν τον τόπο, με εξαίρεση τα τζάκια λαδέμπορων, δοσιλόγων και λοιπών παρασίτων).
Παράλληλα, στο Μπανγκλαντές ο στρατός και η αστυνομία σφαγιάζει και καταστέλλει βίαια χιλιάδες διαδηλωτές αλλά δεν πειράζει γιατί αυτά συμβαίνουν στον Τρίτο τον Κόσμο. Εέτσι άλλωστε κλείνουμε τα μάτια μπροστά στο Σουδάν, τη Γάζα, παλιότερα στο Κονγκό ― ώσπου όλες αυτές οι τριτοκοσμικές κατασταλτικές μέθοδοι, εντελώς γαλλικές κι αμερικανικές στην εφαρμογή τους, έρχονται και στη μακάρια ευρωπαϊκή ήπειρο.
Θα μου πείτε, κι εδώ αστυνομική βία κι εκεί αστυνομική βία. Θα σας πω, αν είδατε την τεράστια ολυμπιακή φυλακή στην οποία μετατράπηκε το Παρίσι, παντού αστυνομική βία και παντού καταστολή. Αυτό είναι το μέλλον.
Προσωπικά λοιπόν με αφορούν περισσότερο οι Μπαγκλαντεσιανοί από τους Εσφιγμενίτες. Οι Εσφιγμενίτες δεν γουστάρουν τον νεωτερικό κόσμο και την (όποια) ελευθερία του, ονειρεύονται ένα ολοκληρωτικό παρελθόν που ποτέ δεν υπήρξε και τους δέρνουν (ή προσπαθούν να τους δείρουν) οι μπάτσοι. Οι Μπαγκλαντεσιανοί μάλλον δεν γουστάρουν τον νεωτερικό κόσμο που τους φόρτωσε ο παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός, ονειρεύονται ένα μέλλον που ενδεχομένως να καταφέρει να υπάρξει. Οι πάρα πολύ αριστεροί φίλοι μου ίσως πουν ότι δεν υπάρχει εξεγερτική στόχευση και ιδεολογική συγκρότηση στους Μπαγκλαντεσιανούς, ενδεχομένως έχουν δίκιο.
Ωστόσο εγώ θα είμαι πάντα με όσους κοιτάζουν προς το ακόμα μη πραγματικό μέλλον παρά με όσους αλληθωρίζουν προς ένα φανταστικό ή μη παρελθόν γεμάτο με αρπακτικά όρνεα και μοχθηρούς ασκητές.
Sraosha 