Λίγη σιωπή, όχι πολλή

Οι Αμερικάνοι, οι Ρωμαίοι του σύγχρονου κόσμου, μείον την καύλα και το μπονβιβεριλίκι, δυστυχώς, έχουν καλλιεργήσει έναν ανθρωπότυπο ο οποίος κυριαρχεί ανάμεσα τους χωρίς απαραίτητα να αποτελεί την πλειονότητα του αμερικανικού λαού.

Μιλάμε για τον υπερδραστήριο άνθρωπο με τα πάρα πολλά ενδιαφέροντα, ο οποίος όχι μόνο είναι πολυπράγμων και καταπιάνεται με ένα σωρό ζητήματα, χόμπι και δραστηριότητες, αλλά και που δεν μπορεί να σταματήσει στιγμή να μιλάει για όλα αυτά.

Μιλάμε για έναν ανθρωπότυπο στον οποίο υπάγονται μάλλον μορφωμένοι συνήθως άντρες αλλά και γυναίκες οι οποίοι έχουν μια καλή πανεπιστημιακή παιδεία και ταυτόχρονα δεν αντέχουν ή απλώς δεν στέργουν την σιωπή.

Μιλάμε για τους ανθρώπους που θα καθίσουν δίπλα σου σε ένα τραπέζι και οπωσδήποτε θα βρούν να σχολιάσουνε κάτι με αφορμή ό,τι τέλος πάντων μπορεί να δει κανείς σ’ ένα τραπέζι, ενώ όταν στερέψουν από αφορμές οπωσδήποτε θα θεωρήσουν σκόπιμο να ανοίξουν θεματικές συζητήσεις γύρω από ζητήματα ή περιστατικά τα οποία αφορούν κυρίως την ζωή τους

Δεδομένου ότι οι Αμερικάνοι για λόγους φοβικής ευγένειας αποφεύγουν τις συζητήσεις σε κοινωνικό επίπεδο όταν αυτές αφορούν τη θρησκεία, την πολιτική ή το σεξ, οι συζητήσεις αυτές καταλήγουν πολύ αμερικανοκεντρικές κι ανιαρά αυτοβιογραφικές.

Σκεφτόμουν χτες λοιπόν ότι ο συγκεκριμένος ανθρωποτύπος, ο πάντοτε δραστήριος πάντοτε ομιλητικός και πάντοτε να καταπιάνεται με κάτι, αυτός που αποκαλούμε πολυπράγμονα σαφώς συνδέεται ευθέως με την ηθική του καπιταλισμού.

Δεν είναι επιτρεπτό να σιωπάς, δεν είναι αποδεκτό να αδρανείς, δεν γίνεται να μην παράγεται κάποιου είδους ορατό έργο ανά πάσα στιγμή.

Όταν συναναστρέφομαι τέτοιους ανθρώπους ― και στη δουλειά μου έχουμε πάρα πολλούς τέτοιους ― νιώθω πολλές φορές ότι δεν έχουν αρκετό χώρο εντός τους ώστε να κυκλοφορεί και να αναπτύσσεται το συναίσθημα, η σκέψη και αυτό που λέμε στοχασμός ― αλλά κυρίως το συναίσθημα.

Συνεπώς οτιδήποτε παράγει ή γεννά ή δημιουργεί η σκέψη τους πρέπει αμέσως να εκτεθεί προς τα έξω σε κάποιο είδους ακροατήριο. Δεν υπάρχει buffer εντός τους, δεν διαθέτουν χώρο να κυκλοφορήσει και να ωριμάσει η σκέψη, η διάθεση, το συναίσθημα.

Νομίζω ότι δεν είναι τυχαίο ότι αυτό που λέμε oversharing, κάτι το οποίο τρέφει τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης όταν δεν καλλιεργείται συστηματικά από αυτά, είναι κάτι που μέσω των σοσιαλμήντια και της χρήσης τους ταυτίζεται με αυτό που λέμε αμερικανικό δυτικό τρόπο ζωής και σκέψης: το να μιλάς ασταμάτητα για τη ζωή σου και να εκθέτεις διαρκώς τις σκέψεις σου χαρακτηρίζει πια όσους ανήκουμε στις λεγόμενες κοινωνίες WEIRD.

Ποτέ δεν υπήρξα λάτρης των γεροντάδων, των γκουρού ή έστω των σιωπηλών τύπων που περιμένουν να περάσει κι αυτό αλλά και να περάσουμε κι εμείς και οι ζωές μας.

Αποκηρύσσω και αποστρέφομαι όλους τους πράους, και επειδή είναι αμέτοχοι, ασκητές, κάτι σαδιστές παπάδες του Fleabag που απετάξαντο την ανάγκη και την τρυφερότητα, βουδιστές μοναχούς και Ολύμπιους διανοούμενους που ατενίζουν τον κόσμο με απάθεια, συμπόνια αλλά αδράνεια. Περιφρονώ και δεν υπολήπτομαι τους παραπάνω και όσους τους θαυμάζουν, καθώς περιμένουν να ολοκληρωθούν οι γενοκτονίες, οι σφαγές, οι τεχνητοί λιμοί και κάθε είδους εισβολές, ή γενικότερα ο αφανισμός της ζωής των αδυνάτων.

Από την άλλη όμως τίποτα δεν ωριμάζει και τίποτα εντός μας δεν ολοκληρώνεται αν δεν μεσολαβήσει η αδράνεια, αν δεν μεσολαβήσει σιωπή, αν δεν μεσολαβήσει αναστοχασμός, αν δεν μεσολαβήσει ένας σιωπηλός περίπατος ή ένα μοναχικό κολύμπι (για όσες κι όσους κολυμπάτε) ή μια μεγάλη βόλτα με το αμάξι (ή το άλογο ή ό,τι έχει ο καθένας μας).

Ούτε η σιωπή είναι λύση ούτε η αδράνεια λύνει τίποτα συνήθως. Είναι όμως αναγκαίες όπως είναι αναγκαίες οι παύσεις στη μουσική και όπως είναι αναγκαία τα καθόλου συναρπαστικά επαναληπτικά μοτίβα στην μουσική.