Δεν υπάρχει πουθενά το στοιχείο της έκπληξης.

Ξέραμε ακριβώς τι επρόκειτο να γίνει: όχι μόνο όταν εκλέχθηκε η συγκεκριμένη κυβέρνηση το 2019, και όταν επανεξελέγη φυσικά, αλλά ήδη από το 2010.

Ξέραμε ακριβώς τι θα γίνει: ότι η φτώχεια θα εξαπλωνόταν, η οπισθοδρόμηση θα επιταχυνόταν, η διάβρωση των θεσμών θα παγιωνόταν ενώ φασιστικές ιδεολογίες θα έβρισκαν πάτημα· όλα μέσα στο πλαίσιο του ορντολιμπεραλιστικού πειράματος της Ευρωπαΐκής Ένωσης και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.

Ξέραμε ότι το αποτέλεσμα αυτού του πειράματος θα ήταν να βρεθούμε στον πάτο κάθε δείκτη ποιότητας ζωής της Eurostat.

Ξέραμε ότι οι λεγόμενες μεταρρυθμίσεις φυσικά δεν ήταν τίποτα άλλο παρά μία βίαιη και συντονισμένη απόπειρα να σωθούν οι ευρωπαϊκές τράπεζες που είχαν φορτωθεί ελληνικό χρέος.

Ξέραμε παράλληλο τα μνημόνια ήταν μια άσκηση εξαναγκασμού σε συμμόρφωση κι υποταγή μιας μη τριτοκοσμικής χώρας εκ μέρους μεγάλων οργανισμών· μια άσκηση που φάνηκε χρήσιμη τα τελευταία 10 χρόνια ώστε να πετύχουν ο εξαναγκασμός κι ο εξανδραποδισμός και σε άλλα μέρη του κόσμου…

Ξέραμε ότι το αποτέλεσμα αυτού του πειράματος θα ήταν η αποσυναρμολόγηση του κράτους πρόνοιας (π.χ. υγείας και παιδείας), το ξεπούλημα υποδομών και δημόσιων αγαθών, η υπερτιμολόγηση βασικών αγαθών όπως το ρεύμα και το νερό, η απαξίωση κι υποχρηματοδότηση οποιουδήποτε φορέα προσφέρει δημόσια αγαθά ― εκτός κι αν ιδιωτικοποιούνταν, οπότε θα συνεχίζαμε να τους χρυσοπληρώνουμε σε ρήτρες και αποζημιώσεις.

Είναι ωστόσο ενδιαφέρον να θυμάται κανείς ποιες δημόσιες φωνές παραπονιούνται ότι επικρατεί παροξυσμός και παραλογισμός σε σχέση με τις διαμαρτυρίες για τα Τέμπη.

Πρόκειται πάνω κάτω για τις φωνές που εγκαλούσαν τον ελληνικό λαό για ανωριμότητα και ανευθυνότητα επειδή δεν δεχόταν με ανοιχτές αγκάλες την ευλογία των μνημονίων.

Είναι σημαντικό να θυμόμαστε ποιοι εξωνημένοι ή έστω ιδεοληπτικοί γραφιάδες και φερέφωνα υποστήριζαν με πάθος και υπεροψία ότι οι λεγόμενες μεταρρυθμίσεις και η προγραμματισμένη κατάλυση του κοινωνικού κράτους θα άφηναν θεσμούς, υποδομές, αλλά και την ίδια την κοινωνική συνοχή ανέγγιχτες.

Πρόκειται για τις ίδιες φωνές που μας κοροϊδεύουν μέσα στα μούτρα μας αναιδώς και ανερυθρίαστα σχετικά με το τι προκάλεσε το έγκλημα εξ αμελείας στα Τέμπη, έγκλημα που αφορά τους παρατημένους, διαλυμένους και ξεπουλημένους ελληνικούς σιδηροδρόμους, αλλά και σχετικά με την συγκάλυψη του εγκλήματος αυτού και τα παιδιαριώδη ψέματα που τη συνοδεύουν.

Δυστυχώς δεν είναι μόνον οι σιδηρόδρομοι παρατημένοι: σε ολόκληρη την Ελλάδα οι υποστελεχωμένες και πεπαλαιωμένες δημόσιες συγκοινωνίες έχουν αφεθεί να σκουριάσουν σιγά-σιγά: ακόμα και στο ολοκαίνουργιο και λαμπερό μετρό Θεσσαλονίκης.

Κανείς δεν νομίζω ότι εκπλήσσεται με τη διαχείριση της κυβέρνησης: την εγκατάλειψη, τη διάλυση, την ψευδολογία, τη χειραγώγηση, τη συγκάλυψη.

Ενδεχομένως να πέσαμε από τα σύννεφα με το χάλι της κυβέρνησης ΓΑΠ· ίσως μας έπιασε στον ύπνο η μνημονιακή στροφή Σαμαρά, τότε παλιά· πιθανότατα να πέσαμε από τα σύννεφα με την ανάκρουση πρύμνας και το γενικό φιάσκο της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ

Στην περίπτωση όμως της παρούσας κυβέρνησης τα πράγματα ήταν ξεκάθαρα ήδη από το 2019 και σίγουρα το 2023: ερχόταν στα πράγματα η χειρότερη δυνατή εκδοχή της ελληνικής δεξιάς.

Η κλίκα αυτή ποτέ δεν ήταν συντηρητική παρά φλέρταρε ανοιχτά με τον φασισμό (γιατί, συγνώμη κιόλας, δεξιός λαϊκισμός δεν ξέρω τι θα πει).

Ξέραμε πολύ καλά ότι θα πλαισιωνόταν από στερημένες και γι’ αυτό ακόμα πιο αδηφάγες στρατιές μετακλητών, πελατών, εργολάβων, συγγενών, κουμπάρων και κάθε λογής παρασίτων, στρατιές που με απευθείας αναθέσεις ή χωρίς θα έβαζαν χέρι στον δημόσιο πλούτο.

Ξέραμε πάρα πολύ καλά ότι θα διέλυαν το κράτος πρόνοιας και ότι θα ξεπούλαγαν.

Είδαμε εξαρχής πώς χειρίστηκε και εξαχρείωσε η κλίκα αυτή το σύνολο των θεσμών.

Eίδαμε από την αρχή της θητείας της πώς αυτή η κυβέρνηση συμπορεύτηκε με διάφορα σκοτεινά κέντρα και πώς σκιώδεις, αν όχι παρακρατικές, δραστηριότητες άνθισαν αμέσως μετά την ανάληψη της εξουσίας εκ μέρους της.

Αυτά για να μην καμωνόμαστε ότι τώρα πήραμε χαμπάρι τι γίνεται: όλα ξεκίνησαν το 2010 και τα χειρότερα το 2019.

Έχει ειπωθεί: Αν είσαι καλός σε κάτι, το λες σε όλον τον κόσμο· αν είσαι πάρα πολύ καλός, σου το λέει όλος ο κόσμος. Αλήθεια είναι.
(Eroica 20,18)

Μπορεί έχεις ζήσει πολλές ζωές τη μία μέσα στην άλλη αλλά να μην το νιώθεις. Σημασία δεν έχει πόσες ζωές έχεις ζήσει, σημασία έχει να είσαι παρών και στη χαρά και στην επιθυμία.
(Τροία 26)

Κάποιοι θέλουμε να παρατηρούμε
κάποιοι θέλουμε να συμμετέχουμε
σε όποιον παρατηρεί συμμετέχοντας
επιδαψιλεύεται κάτι παραπάνω από το άθροισμα των μερών.
(Ορφέας 4, 1)

Εσύ ο ίδιος είσαι ο δεσμοφύλακάς σου, γι’ αυτό δεν θα μπορέσεις ποτέ να απελευθερώσεις τον εαυτό σου μόνος σου.
(Παιδική χαρά 5, 21)

Δεν χρειάζεται να έχουν αντίκτυπο όλα όσα λες. Συνήθως όμως έχουν.
(Εστία 5, 10)

Το άγχος επίδοσης είναι άγχος θανάτου
Ο φόβος του εγκλεισμού είναι φόβος θανάτου.
(Ακάλυπτος 3,5)

Όσο περισσότερες πόρτες ανοίγονται εντός, σε τόσο περισσότερα δωμάτια μπορεί να κυκλοφορείς· κανείς όμως δεν μένει μέσα για πάντα.
(Το βιβλίο των σπιτιών 3)

Ο κόσμος ο δικός σου υπάρχει επειδή υπάρχουν κι άλλοι κόσμοι.
(Flammarion 17)

Μεγάλος άθλος: να αφεθείς να ανοιχτείς
στο βλέμμα των άλλων,
τα οποία αντικρύζουν αυτό που είσαι
και όχι αυτό που οι άλλοι προβάλλουν πάνω σου.
Αλήθεια: όσο περισσότερο καλύπτεσαι
από το βλέμμα των άλλων
τόσο οι άλλοι θα βλέπουν πάνω σου
μόνον ότι προβάλλουν.
(Espejo 7-14)

Εσύ αντικρύζεις τη Μέδουσα
και η Μέδουσα εσένα·
εσύ παραλύεις, στεγνώνεις και λύνεσαι
η Μέδουσα αδιαφορεί.
(Μέδουσα α 1-4)

Γνωρίζουμε από παλιά ότι σε μια τριαδική σχέση, ούτε συμμετέχουν όλοι πάντα, ούτε συμμετέχουν με τον ίδιο τρόπο· αμήν.
(Ακρόπολη Επιμύθιο)

Όταν ζεις σε σιωπηλά και νεκρά στην ευταξία τους σπίτια, τότε κάθε εκδήλωση αγάπης οδηγεί στο να τα κατοικείς σαν φυλακές. Όμως κανείς δεν έχει μόνον ένα σπίτι, ούτε είναι όλα τα σπίτια σπίτια. Βγες και περπάτα.
(Το βιβλίο των σπιτιών 26-28)

Νοιάζομαι δεν σημαίνει αγαπώ.
(Ελοΐζα 11)

Τους ανθρώπους δε μας τυραννάει απλώς και μόνο ο θάνατος.
Μας βασανίζει κάθε τι το αναπόδραστο
και μας τρελαίνει ό,τι είναι αμετάκλητο.
Ό,τι κι αν είναι.
Μας βασανίζει άπαξ και το θεωρήσουμε αναπόδραστο,
άπαξ και μας φανεί αμετάκλητο.
Αλλά τελικά το μόνο αμετάκλητο είναι ο θάνατος.
Δηλητηριάζουμε τη ζωή μας
θεωρώντας ότι ένα σωρό άλλα πράγματα είναι αναπόδραστα
και αφηνόμαστε να μας κατασπαράξουν
ή να μας διαβρώσουν.
Δηλητηριάζουμε τη ζωή μας
νομίζοντας ότι τόσα και τόσα είναι αμετάκλητα:
τα περνάμε για θάνατο
και γι’ αυτό παραλύουμε.
(Μέδουσα ψ 13-27)

Άκου το νήπιο που κλαίει μέσα στη νύχτα: εσύ είσαι. Σκέπασέ το. Τραγούδα του.
(Ορφέας 4, 24)

Ώρα για λίγη ομορφιά:

ἐξελεύσῃ αὔριον καὶ στήσῃ ἐνώπιον Κυρίου ἐν τῷ ὄρει· ἰδοὺ παρελεύσεται Κύριος, καὶ ἰδοὺ πνεῦμα μέγα κραταιὸν διαλῦον ὄρη καὶ συντρίβον πέτρας ἐνώπιον Κυρίου, οὐκ ἐν τῷ πνεύματι Κύριος· καὶ μετὰ τὸ πνεῦμα συσσεισμός, οὐκ ἐν τῷ συσσεισμῷ Κύριος·
καὶ μετὰ τὸν συσσειμὸν πῦρ, οὐκ ἐν τῷ πυρὶ Κύριος· καὶ μετὰ τὸ πῦρ φωνὴ αὔρας λεπτῆς, κἀκεῖ Κύριος.

Γ’ Βασιλειών ιθ’

Το ίδιο στα εβραϊκά:

יא וַיֹּאמֶר, צֵא וְעָמַדְתָּ בָהָר לִפְנֵי יְהוָה, וְהִנֵּה יְהוָה עֹבֵר וְרוּחַ גְּדוֹלָה וְחָזָק מְפָרֵק הָרִים וּמְשַׁבֵּר סְלָעִים לִפְנֵי יְהוָה, לֹא בָרוּחַ יְהוָה; וְאַחַר הָרוּחַ רַעַשׁ, לֹא בָרַעַשׁ יְהוָה.
יב וְאַחַר הָרַעַשׁ אֵשׁ, לֹא בָאֵשׁ יְהוָה; וְאַחַר הָאֵשׁ, קוֹל דְּמָמָה דַקָּה.

Είκοσι χρόνια μετά ξέρω ότι όντως στη φωνή αύρας λεπτής (קוֹל דְּמָמָה דַקָּה) βρίσκεται ο (όποιος) Κύριος. Μεγάλη αλήθεια, από τις ελάχιστες στα παραληρήματα που οι μονοθεϊστικές θρησκείες έχουν για Γραφές. Ξέρω όμως επίσης ότι και το μέγα πνεύμα και ο συσσεισμός και το πυρ είναι αναγκαία. Δυστυχώς, φιλαράκια μου.