Εδάφια από τα Βιβλία των Χρησμών

Έχει ειπωθεί: Αν είσαι καλός σε κάτι, το λες σε όλον τον κόσμο· αν είσαι πάρα πολύ καλός, σου το λέει όλος ο κόσμος. Αλήθεια είναι.
(Eroica 20,18)

Μπορεί έχεις ζήσει πολλές ζωές τη μία μέσα στην άλλη αλλά να μην το νιώθεις. Σημασία δεν έχει πόσες ζωές έχεις ζήσει, σημασία έχει να είσαι παρών και στη χαρά και στην επιθυμία.
(Τροία 26)

Κάποιοι θέλουμε να παρατηρούμε
κάποιοι θέλουμε να συμμετέχουμε
σε όποιον παρατηρεί συμμετέχοντας
επιδαψιλεύεται κάτι παραπάνω από το άθροισμα των μερών.
(Ορφέας 4, 1)

Εσύ ο ίδιος είσαι ο δεσμοφύλακάς σου, γι’ αυτό δεν θα μπορέσεις ποτέ να απελευθερώσεις τον εαυτό σου μόνος σου.
(Παιδική χαρά 5, 21)

Δεν χρειάζεται να έχουν αντίκτυπο όλα όσα λες. Συνήθως όμως έχουν.
(Εστία 5, 10)

Το άγχος επίδοσης είναι άγχος θανάτου
Ο φόβος του εγκλεισμού είναι φόβος θανάτου.
(Ακάλυπτος 3,5)

Όσο περισσότερες πόρτες ανοίγονται εντός, σε τόσο περισσότερα δωμάτια μπορεί να κυκλοφορείς· κανείς όμως δεν μένει μέσα για πάντα.
(Το βιβλίο των σπιτιών 3)

Ο κόσμος ο δικός σου υπάρχει επειδή υπάρχουν κι άλλοι κόσμοι.
(Flammarion 17)

Μεγάλος άθλος: να αφεθείς να ανοιχτείς
στο βλέμμα των άλλων,
τα οποία αντικρύζουν αυτό που είσαι
και όχι αυτό που οι άλλοι προβάλλουν πάνω σου.
Αλήθεια: όσο περισσότερο καλύπτεσαι
από το βλέμμα των άλλων
τόσο οι άλλοι θα βλέπουν πάνω σου
μόνον ότι προβάλλουν.
(Espejo 7-14)

Εσύ αντικρύζεις τη Μέδουσα
και η Μέδουσα εσένα·
εσύ παραλύεις, στεγνώνεις και λύνεσαι
η Μέδουσα αδιαφορεί.
(Μέδουσα α 1-4)

Γνωρίζουμε από παλιά ότι σε μια τριαδική σχέση, ούτε συμμετέχουν όλοι πάντα, ούτε συμμετέχουν με τον ίδιο τρόπο· αμήν.
(Ακρόπολη Επιμύθιο)

Όταν ζεις σε σιωπηλά και νεκρά στην ευταξία τους σπίτια, τότε κάθε εκδήλωση αγάπης οδηγεί στο να τα κατοικείς σαν φυλακές. Όμως κανείς δεν έχει μόνον ένα σπίτι, ούτε είναι όλα τα σπίτια σπίτια. Βγες και περπάτα.
(Το βιβλίο των σπιτιών 26-28)

Νοιάζομαι δεν σημαίνει αγαπώ.
(Ελοΐζα 11)

Τους ανθρώπους δε μας τυραννάει απλώς και μόνο ο θάνατος.
Μας βασανίζει κάθε τι το αναπόδραστο
και μας τρελαίνει ό,τι είναι αμετάκλητο.
Ό,τι κι αν είναι.
Μας βασανίζει άπαξ και το θεωρήσουμε αναπόδραστο,
άπαξ και μας φανεί αμετάκλητο.
Αλλά τελικά το μόνο αμετάκλητο είναι ο θάνατος.
Δηλητηριάζουμε τη ζωή μας
θεωρώντας ότι ένα σωρό άλλα πράγματα είναι αναπόδραστα
και αφηνόμαστε να μας κατασπαράξουν
ή να μας διαβρώσουν.
Δηλητηριάζουμε τη ζωή μας
νομίζοντας ότι τόσα και τόσα είναι αμετάκλητα:
τα περνάμε για θάνατο
και γι’ αυτό παραλύουμε.
(Μέδουσα ψ 13-27)

Άκου το νήπιο που κλαίει μέσα στη νύχτα: εσύ είσαι. Σκέπασέ το. Τραγούδα του.
(Ορφέας 4, 24)