Ξεκινάω με διευκρίνιση, επειδή μας διαβάζουν και κουντούρια: μια χαρά είναι ο Λεξ, μια χαρά είναι η Πλάτωνος, ο καθείς εφ’ ω ετάχθη και ποιος είμαι εγώ να κρίνω. Σοβαρά.
Πάμε παρακάτω.
Σε έναν κόσμο αναίτιου μαζικού πόνου και θανάτου (π.χ. βλέπε Γάζα και Ουκρανία και Σουδάν αλλά και Πύλο και Τέμπη), μέσα στο θέαμα της σαρωτικής εξαθλίωσής μας (π.χ. βλέπε νέους ανθρώπους ανήμπορους να ζήσουν από τη δουλειά τους) και της εύκολης φαλκίδευσης των όποιων δικαιωμάτων μας (π.χ. Land of the Free με Τραμπ κι αστυνομίες καμπινέδων), ενώ η Ευρώπη (κάτι ελαφρώς λιγότερο ψόφιο από τη ρητορική του Μητσοτάκη) εξοπλίζεται, κάτι μαρξιστές και λοιποί Αριστεροί παθιάζονται με τον Λεξ, με την εκκλησία ή με τον Παλαιοκώστα.
Ο λόγος που συμβαίνει αυτό είναι γιατί αναζητούν εναγωνίως αυτό το οποίο ποτέ τελικά δεν κατείχαν, δηλαδή συμμετοχή σε μια πραγματική κοινότητα και αληθινή σύνδεση με τον κόσμο τον οποίο υποτίθεται ότι (επαναστατική) αποστολή τους είναι να υπερασπιστούν και να λυτρώσουν.
Φλερτάρουν αδιάκοπα με διάφορες επιμέρους, με υβριδικές ή και με κίβδηλες εκδηλώσεις λαϊκότητας, ενώ ατενίζουν με ζήλεια και λαχτάρα τη δυνατότητα της Εκκλησίας να διαρκεί ως κοινότητα και να επανεπινοεί τον εαυτό της, αλλά και πώς οι νεοφασίστες δημιουργούν κοινότητες και αφοσιωμένες ομάδες. Γνωρίζουν ότι, στη δική τους ιστορία, όταν ήρθαν μαρξιστές κι αριστεροί στα πράγματα δημιούργησαν κάστες γραφειοκρατών, εφησυχασμένες ιντελιγκέντσιες και νομενκλατούρες τοπικών οπλαρχηγών ή προκρίτων (π.χ. ΕΣΣΔ) ― ενώ σπάνια κατάφεραν να λειτουργήσουν λαϊκά, όπως π.χ. στην Κέραλα.
Φυσικά και δεν υπάρχουν απλές λύσεις σε αυτά τα θέματα: αν υπήρχαν εύκολες λύσεις θα τις είχανε βρει γενιές ολόκληρες σοβαρών μαρξιστών. Ωστόσο ίσως αξίζει κανείς να θυμηθεί τη Λούξεμπουργκ και τον Γκράμσι και να απομακρυνθεί από μια εκδοχή του λενινιστικού πατερναλισμού κατά την οποία ο λαός δεν ξέρει το καλό του λαού. Ενδεχομένως ο λαός να ξέρει το καλό του λαού, όμως ο λαός είναι αυτοί οι οποίοι ενδεχομένως δεν θέλουν να μπλέξουν με κάτι σαν οργάνωση σε Κόμμα. Σε κάθε περίπτωση, η φετιχοποίηση όψεων του λαϊκού δεν υποκαθιστά την αποτυχία της Αριστεράς να γίνει λαϊκή.
Εγώ βεβαίως από μαρξισμό δεν ξέρω τίποτα. Αντιλαμβάνομαι όμως ότι ο φθόνος του σταυρικού φαλλού και της κοινότητας που τον προσκυνάει επί 20 αιώνες και του γραφειοκρατικού νόου-χάου του εκκλησιαστικού οργανισμού που παντού επιβιώνει είναι απλώς φθόνος. Καταλαβαίνω παράλληλα ότι η λατρεία ενός ληστή (ελλείψει επαναστατών μετά τον Βελουχιώτη) καθώς και η γούτου-γούτου ταύτιση με τον Μαργαρίτη (που αγαπώ), με το σκυλάδικο κακοποιητών μπαρμπάδων, ή με τον Λεξ ωσάν να είναι ο Ένγκελς αυτοπροσώπως στο πουθενά μάς πάνε (που λέει κι ο Μαργαρίτης).
Sraosha 