Εδώ λοιπόν μας έφερε ο 21ος αιώνας:
Στην απευθείας μετάδοση μαζικών σφαγών παιδιών, βρεφών, αμάχων και στη συστηματική ισοπέδωση και μίας Γκερνίκας και δύο και τριών επί μήνες και μήνες. 

Εδώ λοιπόν μας έφερε ο 21ος αιώνας:
Σε μια χώρα που πολιτικά έχει πεθάνει, της οποίας η οικονομία πεθαίνει, ενώ ο λαός της ηθικά όζει και διαβρώνεται από μέσα προς τα έξω, σιγά-σιγά και αδιάκοπα, καθώς ποτίζεται με όλο και περισσότερο φασισμό, όλο και βαθύτερη ξενοφοβία, όλο και πιο εξαπλωμένη μισαλλοδοξία.

Εδώ μας έφερε ο 21ος αιώνας:
Στο διεθνές επίπεδο ηγεμονεύει ο κυνικός ιμπεριαλισμός: δεν χρειάζεται καν να παριστάνουμε τους εκπολιτιστές και τους ειρηνοποιούς πια· στο προσωπικό πεδίο και πάλι ο κυνισμός: δεν χρειάζεται καν να υποκριθούμε ότι μας νοιάζει τίποτ’ άλλο εκτός από την πάρτη μας.

Εδώ μας έφερε ο 21ος αιώνας:
Οι φτωχοί και αδύναμοι αφανίζονται πραγματικά για πλάκα: αφανίζονται για να τιμολογηθούν φοροαπαλλαγές δισεκατομμυριούχων, για να μπορούν να καρπώνονται προμήθειες οι διεφθαρμένοι, για να μπορούν να πωλούνται και να χρησιμοποιούνται όπλα, για να μπορούν Πολύ Μεγάλοι Ηγέτες να παρουσιάζουν λαμπρά εθνικά αφηγήματά τους ενώπιον εξαθλιωμένων υπηκόων.

Εδώ μας έφερε ο 21ος αιώνας:
Η θερμοκρασία ανεβαίνει, οι θεομηνίες ήδη γίνονται κανονικότητα ― όμως καθόμαστε και φαντασιωνόμαστε θεαματικές αλλά συνοπτικές κινηματογραφικές συντέλειες με CGI ή και με AI και με οποιοδήποτε άλλο άι-άι. Ενώ τα σπίτια μας καίγονται, που έλεγε η παροιμία, εμείς τραγουδάμε· και τραγουδάμε φάλτσα για ζόμπι και δυστοπίες κι όχι von den finsteren Zeiten.

Εδώ μας έφερε 21ος αιώνας:
Όσοι κάπως τίμιοι έχουνε στον ήλιο μοίρα επιλέγουν την εστέτ απόγνωση και τη στωική απελπισία, επιλέγουν να πιστέψουν ότι τίποτα δεν θα αλλάξει κτλ. και συνεπώς με τη συνείδηση ακηλίδωτη συντάσσονται δίπλα σ’ εκείνους οι οποίοι εξαρχής επέλεξαν τον κυνισμό του κέρδους και τη μισανθρωπία του σολιψισμού ως τρόπο ζωής.

***

Η αλήθεια είναι τα πράγματα δεν είναι εύκολα: αντικρίζοντας την κεφαλή της Μέδουσας πετρώνεις.

Από την άλλη, όταν περπατάς καλοκαίρι στους δρόμους της Αθήνας και βλέπεις να κατεβαίνουν τον δρόμο αγόρια, κορίτσια και παιδιά που είναι απλώς παιδιά πάνω σε πατίνια και σκέιτ, χέρι χέρι, ακούγοντας μουσική, γελώντας μεταξύ τους τότε αντιλαμβάνεσαι ότι έχεις χρέος να μην κοιτάξεις τη Μέδουσα κατάματα, έχεις χρέος να μην πετρώσεις, αλλά να στήσεις έναν καθρέφτη μεταξύ σας και να υψώσεις το χέρι και να παλέψεις.