Ξέρετε

αν είναι να ζήσουμε σε έναν κόσμο στον οποίο ό,τι και να κάνουν οι νέοι είναι καταδικασμένο εκ των προτέρων επειδή οι νέοι είναι «αφελείς» και «όταν μεγαλώσουν θα γίνουν κομφορμιστές και αδρανείς» και «σίγουρα θα αισθανθούν απογοητευμένοι» και λοιπές παπαριές μπαρμπαδίστικες από τα Ηθικά Νικομάχεια

αν είναι να ζήσουμε σε έναν κόσμο στον οποίο η πολιτική εξουσία θεωρείται δημοκρατική μόνο και μόνο επειδή είναι προϊόν (συνήθως) εκλογών, αλλά βεβαίως η ενημέρωση και ο δημόσιος διάλογος ελέγχονται με διαδικασίες σινοσοβιετικού στυλ (και βάλε) από ανθρώπους με ιδεώδη (ποια ιδεώδη;) σαφώς λιγότερο υψηλά από του ΚΚΣΕ ή του ΚΚΚ, ενώ η αστυνομία θα μας τουλουμιάζει στο ξύλο καθώς οι κρατικές και μη υπηρεσίες θα μας παρακολουθούν και (αν υπάρξει κάποιο Πρόβλημα) θα μας βομβαρδίσουν και εξατομικευμένα και μέχρι ισοπέδωσης

αν είναι να ζήσουμε σε έναν κόσμο στον οποίο οι ανθρώπινες σχέσεις γίνονται αντιληπτές εξ ορισμού ως εξουσία και κακοποίηση και στην οποία το σεξ είναι ζήτημα τριτεύον, ο έρωτας είναι το δευτερεύον και αυτό που όντως έχει σημασία είναι κάτι αόριστο όπως η σχέση ή η οικογένεια ― ή μάλλον η οικογένεια όπως την αντιλαμβάνεται κάποιος που μας έσκασε με χρονομηχανή από τη δεκαετία του ’50 νομίζοντας ότι η ανθρωπότητα επί αιώνες πορευόταν όπως στις όλο ζάχαρη και χρώμιο ΗΠΑ του ’50

αν είναι να ζήσουμε σε έναν κόσμο στον οποίο κάτι θα σου βρουν για να σε καταπιέζουν ή για να σε κυνηγήσουν ή για να σε καταστείλουν ― διότι κακά τα ψέματα κανένας και καμία από εμάς δεν βρίσκεται στη μέση της κανονικής κατανομής σε καθέναν από 20 ή 30 δείκτες, κακά τα ψέματα κάπου κάποιος από εμάς κάπου ξεφεύγει τουλάχιστον σε μία παράμετρο: σε αυτήν την παράμετρο οριζόμαστε ως μειονότητα κι αλίμονο αν οι νοικοκυραίοι, η άρχουσα τάξη ή τα Μέσα αποφασίσουν ότι η συγκεκριμένη παράμετρος δεν μπορεί παρά να απαρτίζεται μόνον από «κανονικούς ανθρώπους»

αν είναι να ζήσουμε σε έναν κόσμο στον οποίο ξαφνικά προκύπτουν τάχα τρομοκρατικές ενέργειες και μυστήρια χτυπήματα και αφορμές μεγάλων πολέμων ακριβώς σε καμπές ή σε συγκυρίες στις οποίες ο κόσμος δεν θέλει πια να ζει σαν σκλάβος, δεν θέλει να δουλεύει χωρίς να μπορεί να εξασφαλίζει τα βασικά, δεν θέλει να πάει να σκοτωθεί τζάμπα, δεν θέλει να τον βομβαρδίζει ο Πούτιν ή το Ισραήλ, δεν θέλει να τον σφάζουν διάφορες πολιτοφυλακές τις οποίες ενθαρρύνουν ή ανέχονται νυν νηφάλιοι ή πρώην αποικιοκράτες ή πάντοτε λευκοί

αν πρέπει να ζήσουμε σε έναν κόσμο στον οποίο για να γλυτώσουμε από τον Ευαγγελικό εκφασισμό των ούτως ή άλλως αδίστακτων εγκληματιών πολέμου θα πρέπει να τρέξουμε στην αγκαλιά του Ορθόδοξου εκφασισμού άλλων ούτως ή άλλως αδίστακτων εγκληματιών πολέμου ή στους χαμογελαστούς κομισάριους του Μεγάλου και Άθεου μεν αλλά φουλ Αστυνομικού κράτους

αν πρέπει να ζήσουμε σε έναν κόσμο σαν αυτό του 18ου και του 19ου αιώνα στον οποίο η ζωή του λευκού άντρα είναι πολύτιμη είναι αυτοσκοπός, είναι αξία δηλαδή, και πάνω σε αυτή θα θεμελιώσουμε ό,τι άλλες αξίες έχουμε και δεν έχουμε ― όμως οι υπόλοιπες ζωές δεν βαριέσαι ρε συ, διότι και αυτοί γυρεύοντας πηγαίνανε, and they never missed a chance to miss a chance ― για να μην πούμε για αυτές, που πάντα γυρεύοντας πηγαίνουν

αν είναι να ζήσουμε σε έναν κόσμο που πρέπει να ανακυκλώνω καπάκια και να μην πετάω με αεροπλάνο και να μην κάνουμε συναντήσεις διά ζώσης γιατί αφήνουμε αποτύπωμα άνθρακα και πρέπει να πληρώνουμε το ρεύμα 500 ευρώ το μήνα επειδή βάλαμε κλιματιστικό, του οποίου κλιματιστικού την ανάγκη την προκάλεσαν οι ίδιοι που συνεχίζουν να ρυπαίνουν μαζικά και να καταστρέφουν το περιβάλλον και να επισπεύδουν την κλιματική καταστροφή, γιατί πια δε μιλάμε για «κρίση»