Ξεκινάω με διευκρίνιση, επειδή μας διαβάζουν και κουντούρια: μια χαρά είναι ο Λεξ, μια χαρά είναι η Πλάτωνος, ο καθείς εφ’ ω ετάχθη και ποιος είμαι εγώ να κρίνω. Σοβαρά.

Πάμε παρακάτω.

Σε έναν κόσμο αναίτιου μαζικού πόνου και θανάτου (π.χ. βλέπε Γάζα και Ουκρανία και Σουδάν αλλά και Πύλο και Τέμπη), μέσα στο θέαμα της σαρωτικής εξαθλίωσής μας (π.χ. βλέπε νέους ανθρώπους ανήμπορους να ζήσουν από τη δουλειά τους) και της εύκολης φαλκίδευσης των όποιων δικαιωμάτων μας (π.χ. Land of the Free με Τραμπ κι αστυνομίες καμπινέδων), ενώ η Ευρώπη (κάτι ελαφρώς λιγότερο ψόφιο από τη ρητορική του Μητσοτάκη) εξοπλίζεται, κάτι μαρξιστές και λοιποί Αριστεροί παθιάζονται με τον Λεξ, με την εκκλησία ή με τον Παλαιοκώστα.

Ο λόγος που συμβαίνει αυτό είναι γιατί αναζητούν εναγωνίως αυτό το οποίο ποτέ τελικά δεν κατείχαν, δηλαδή συμμετοχή σε μια πραγματική κοινότητα και αληθινή σύνδεση με τον κόσμο τον οποίο υποτίθεται ότι (επαναστατική) αποστολή τους είναι να υπερασπιστούν και να λυτρώσουν.

Φλερτάρουν αδιάκοπα με διάφορες επιμέρους, με υβριδικές ή και με κίβδηλες εκδηλώσεις λαϊκότητας, ενώ ατενίζουν με ζήλεια και λαχτάρα τη δυνατότητα της Εκκλησίας να διαρκεί ως κοινότητα και να επανεπινοεί τον εαυτό της, αλλά και πώς οι νεοφασίστες δημιουργούν κοινότητες και αφοσιωμένες ομάδες. Γνωρίζουν ότι, στη δική τους ιστορία, όταν ήρθαν μαρξιστές κι αριστεροί στα πράγματα δημιούργησαν κάστες γραφειοκρατών, εφησυχασμένες ιντελιγκέντσιες και νομενκλατούρες τοπικών οπλαρχηγών ή προκρίτων (π.χ. ΕΣΣΔ) ― ενώ σπάνια κατάφεραν να λειτουργήσουν λαϊκά, όπως π.χ. στην Κέραλα.

Φυσικά και δεν υπάρχουν απλές λύσεις σε αυτά τα θέματα: αν υπήρχαν εύκολες λύσεις θα τις είχανε βρει γενιές ολόκληρες σοβαρών μαρξιστών. Ωστόσο ίσως αξίζει κανείς να θυμηθεί τη Λούξεμπουργκ και τον Γκράμσι και να απομακρυνθεί από μια εκδοχή του λενινιστικού πατερναλισμού κατά την οποία ο λαός δεν ξέρει το καλό του λαού. Ενδεχομένως ο λαός να ξέρει το καλό του λαού, όμως ο λαός είναι αυτοί οι οποίοι ενδεχομένως δεν θέλουν να μπλέξουν με κάτι σαν οργάνωση σε Κόμμα. Σε κάθε περίπτωση, η φετιχοποίηση όψεων του λαϊκού δεν υποκαθιστά την αποτυχία της Αριστεράς να γίνει λαϊκή.

Εγώ βεβαίως από μαρξισμό δεν ξέρω τίποτα. Αντιλαμβάνομαι όμως ότι ο φθόνος του σταυρικού φαλλού και της κοινότητας που τον προσκυνάει επί 20 αιώνες και του γραφειοκρατικού νόου-χάου του εκκλησιαστικού οργανισμού που παντού επιβιώνει είναι απλώς φθόνος. Καταλαβαίνω παράλληλα ότι η λατρεία ενός ληστή (ελλείψει επαναστατών μετά τον Βελουχιώτη) καθώς και η γούτου-γούτου ταύτιση με τον Μαργαρίτη (που αγαπώ), με το σκυλάδικο κακοποιητών μπαρμπάδων, ή με τον Λεξ ωσάν να είναι ο Ένγκελς αυτοπροσώπως στο πουθενά μάς πάνε (που λέει κι ο Μαργαρίτης).

Ένας από τους λόγους που διαχρονικά αφήνεται να κυκλοφορεί τόση σαχλαμάρα και μετριότητα στην ελληνική Αριστερά είναι και ο εξής: το αντίπαλον δέος της ανέκαθεν ήταν ίσως η πιο αμόρφωτη Δεξιά της Ευρώπης, ένα επιτελείο ημιμαθών χαρτογιακάδων με μηδενική διεθνή απήχηση, άξεστων με αχαλίνωτο στόμφο και αμετροέπεια, που τους διέκρινε θλιβερή πνευματική συγκρότηση στα όρια της αμάθειας.

Μιλάμε για την ίδια Δεξιά παράταξη που παραδοσιακά αρέσκεται να προβληματίζεται για τον ρόλο του πνευματικού ανθρώπου κι άλλα τέτοια ― προφανώς γιατί η ίδια δεν διέθετε ούτε θεωρητικούς ή διανοητές ούτε σοβαρούς ποιητές ή συγγραφείς της προκοπής.

Δείτε π.χ. τις δεκαετίες του ’50 και του ’60 και ποια ονόματα της Δεξιάς επιδίδονταν σε δραστηριότητες πέραν του κηρύγματος, της καταστολής ή της δημαγωγίας: αστειότητες.

Συνεπώς, η αριστερή διανόηση απέναντι σε αυτό το χάλι δεν χρειαζόταν να προσπαθήσει πολύ για να αναιρέσει τα όποια επιχειρήματα της δεξιάς χρηστομάθειας ― όταν δεν την ακολουθούσε στον πρόχειρο καζουισμό, στον στόμφο ή στην αμάθεια.

στον Pan Pan

Αχ πόσο μα πόσο λυπάμαι τα χρόνια που πήγαν χαμένα, τα χρόνια που πείθαμε τον εαυτό μας ότι με λίγη απελπισία κάπως υπαρξιστική και με πολλές απολιτίκ επικλήσεις στα βορειοκορεατικά πυρηνικά και σε αστεροειδείς κι άλλους Άψινθους θα απαλλαγούμε από το Χρέος, από το Χρέος που έστειλε τον θεό της Ζακύνθου κι αλκοολικό Κόντε να σπαράξει και να τεμαχίσει και να καλλιεργήσει σε κάμποσα ανόμοια τριβλία το Ποίημά του, το Ποίημα του Χρέους, ώσπου εκείνο αναδύθηκε σπασμένο κι αποσπασματικό και μετέωρο σαν να το έδειρε σεισμός, ένα μεγάλο ποιητικό κιντσούγκι δεμένο με σιωπή. Ναι ρε, λυπάμαι.

Λυπάμαι που πρέπει σώνει και καλά να πάρουμε θέση στο καθετί αλλά τελικά καταλήγουμε σαν κάτι ρουλεμάν σε εκείνα τα σπαστικά παιχνιδάκια-λαβυρίνθους που παίζαμε παιδιά: απλώς να κοπανιόμαστε γύρω γύρω στα πλαίσια ορμώντας οπαδικά προς το μέρος του θανάτου κι απέναντι στην τυραννία ή προς τη μεριά της τυραννίας κι απέναντι στην πολύ μεγάλη απλούστευση που λέγεται φασισμός. Αχ ναι, ναι: πολύ μας λυπάμαι που λέμε ότι πρέπει να διαλέξουμε πλευρά και που τελικά καταλήγουμε εκτός στόχου, εκτός τόπου, εκτός λόγου καθώς ο κόσμος καίγεται.

Γιατί την πλευρά που πρέπει να διαλέξουμε δεν θέλουμε να τη διαλέξουμε. Δεν θέλουμε να σταθούμε με τους άσχημους και με τους αδύναμους και με τις γενναίες.
Γιατί κατά βάθος δεν θέλουμε να υπάρχουν τρανς άτομα, μόνον κρυπτογκέι κούκλοι πρωινάδικων και θλιμμένες διακριτικές λεσβίες που μιλάνε για σχέσεις τους με υποθετικούς άντρες ― ή ό,τι άλλο μας λέει η τηλεόραση και το ίνστα να φαντασιωθούμε.
Γιατί δεν θέλουμε υποτακτικούς και ντόμες αλλά υποθετικούς και γνώμες· γιατί δεν τολμάμε πια ούτε καν να στήσουμε έναν μικρόκοσμο γύρω μας έστω τόσο σέξι όσο η πλαστική απάτη των 90s των διαφημίσεων και των χαζοπεριοδικών τους: δεν είμαστε καν αντάξιοι των παρτουζιάρηδων ή έστω τσοντόβιων γονιών μας, μόνον ό,τι χωράει στο κινητό πια.
Γιατί κατά βάθος δεν θέλουμε να υπάρχουν γενναίοι Εβραίοι κι Εβραίες διαδηλώτριες και υπερκούλ Ιρανοί και η μία Ιρανή που έχουμε προσέξει (συνήθως εκείνη στον Χωρισμό του Φαραντί)·
γιατί κατά βάθος εννοείται ότι δεν θέλουμε να υπάρχουν Παλαιστίνιοι και να τους σκοτώνει το κράτος σύμμαχος και πελάτης και φονιάς. Δηλαδή, γιατί να υπάρχουν Παλαιστίνιοι; Για να σκοτώνονται; Για να εντάσσονται σε απαίσιες και καθόλου ευρωπαϊκές οργανώσεις από τη σύλληψή τους, όταν δηλαδή εμψυχούται το ανθρώπινο έμβρυο κατά τους Χριστιανούς, μέχρι τη σύλληψή τους από το Κράτος; Για να πρέπει να σφαγιάζονται μαζικά ως παράπλευρες απώλειες ώστε να μας πείσουν ότι υπήρξαν; Καλύτερα να μην υπήρχαν Παλαιστίνιοι, μόνο ρέιβ και παρτούζες και μεφεδρόνη στο Τελ Αβίβ κι ο Πανάγιος Τάφος. Πολύ λυπάμαι πάντως που υπάρχουν Παλαιστίνιοι και στενοχωριόμαστε, όταν βεβαίως δεν αναγκαζόμαστε να χαμογελάμε παρέα με μισάνθρωπους γενοκτονικούς δολοφόνους για να επαναλαμβάνουμε ρυθμικά τις εξόφθαλμες χάσμπαρές τους.

Τέλος λυπάμαι που αυτά είναι τα ήθη του Ισλάμ, άγρια, και αυτά είναι τα ήθη της Τορά, εκδικητικώς βάρβαρα, και λέω δυστυχώς γιατί η Ευρώπη είναι καλή και δεν αποικιοκρατεί πια και δεν σκοτώνει και ούτε ζωοποιείται από δεισιδαιμονίες αιώνων. Δηλαδή αυτό θέλουμε, αυτό τέλος πάντων είναι το ευρωπαϊκό ιδεώδες όπως το περικλείουν τα δώδεκα χρυσά άστρα του μαριανού στέμματος με φόντο το γαλάζιο της stella maris Παναγιάς γοργόνας:
της Ευρώπης που δεν καβαλάει ταύρο αλλά τον ήλιο, γιατί αυτή είναι η Ευρώπη μας, μια ξανθή αγαπημένη Παναγιά που ξυπόλητη χορεύει μέσα στο περβόλι της ηπείρου μας με τα αρχαία και τις γέφυρες και τα κάστρα και τα ανοιχτά παράθυρα στα χαρτονομίσματά μας και τους καθεδρικούς και τους ναούς του Άουσβιτς και τις όμορφες Βρυξέλλες που έχτισαν χέρια του Κογκό (όσα δεν κόπηκαν).
Η Ευρώπη μας, ναι, είναι πια είναι καλή κι amicta sole, ενσαρκώνει το πανανθρώπινο και την άνετη μεταμέλεια της για όλα τα κακά, που νικά και σκορπά: την αποικιοκρατία, την τυραννία, τη θεοκρατία, το Ολοκαύτωμα, τον ναζισμό ― ακόμα και τα κακά της νικά, το είπε κι ο Κούντερα. Ναι, όλα αυτά είναι στο παρελθόν, εδώ είμαστε τώρα, εξοπλιζόμαστε: είμαστε ένα δημοκρατικό μα οπλισμένο Μέσο Βασίλειο μεταξύ αδηφάγου Ρωσίας και ανοϊκής Αμερικής, μεταξύ του Ισλάμ που δεν μας αρέσει αν δεν είναι με γραβάτα στη Δαμασκό και της Αφρικής που είναι ένα πράμα φτωχό με μαύρους και έτοιμη να αναπτυχθεί και να δεχθεί τη βοήθεια και την ελεημοσύνη μας ― αρκεί να παλουκωθεί στη θέση της και να μη μας έρχεται μέσω Πύλου, Λαμπεντούζας και Θεούτας (κι αναγκαζόμαστε να τη θαλασσοπνίγουμε). A propos, πολύ λυπάμαι και που υπάρχουν πρόσφυγες και μετανάστες και στενοχωριόμαστε, κι αυτό.

Λυπάμαι και που δεν μπορούμε να ζήσουμε χαρά, έναν χορό κι έρωτες (αφού από επανάσταση γιοκ). Λυπάμαι που οι φαντασιώσεις μας είναι από οθόνη για οθόνη κι όχι από οθόνη για διά ζώσης. Λυπάμαι που έχουμε πειστεί πως όλα πρέπει να ρυθμίζονται κι όλα να είναι σχέσεις ή τίποτα και που ο έρωτας είναι μια ιδεολογία ή μάλλον ένα ιδεώδες όπως η Ευρώπη μας και η δημοκρατία μας είναι ιδεώδη, και μάλιστα πάρα πολύ σοβαρά ιδεώδη. Έτσι είναι οι σχέσεις μας, ανοιχτές και διαφανείς: λογοδοτούμε κι ομολογούμε χωρίς βασανιστήρια, άλλωστε τι μεγαλύτερο βασανιστήριο από τις σχέσεις μας, πού να τρέχουμε τώρα. Οι σχέσεις μας δεν χρειάζονται σκιά και σιωπή, ανάπαυλα ή εφήμερες συναντήσεις και περιπλανήσεις: οι σχέσεις μας είναι κλειστές κι απόλυτες κι αιώνιες, πλην όμως δεν έχουν αδιέξοδα ― ακριβώς σαν τη δημοκρατία.
Στις σχέσεις μας και στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα μόνον ωραίες μεγάλες ωσμανιανές λεωφόροι, περίοπτες πλατείες κι εύτακτα βουλεβάρτα, για να μπορούν οι μπάτσοι να μας λιώνουν στο ξύλο και να μας συνθλίβουν με αύρες και να μας πνίγουν με δακρυγόνα: οι μπάτσοι της στανικής και αιώνιας μονογαμίας και λογοδοσίας, οι μπάτσοι της νόμιμης βίας. Γιατί, δεν το παρατηρήσαμε βεβαίως, όπως κάποια στιγμή η Ρουμανία είχε μετουσιωθεί από Λαϊκή Δημοκρατία σε Σοσιαλιστική Δημοκρατία, έτσι και οι δικές μας δημοκρατίες έχουν πλέον φτάσει το σατόρι, τη Φώτιση, την Αφύπνιση και δεν μας χρειάζονται πια για τίποτε άλλο παρά για να ψηφίζουμε (και αν): εξεγέρσεις και γκιλοτίνες και ταραχές και συλλαλητήρια ανήκουν στα χρόνια πριν την εποχή της Ευρωπαϊκής Χάριτος. Η Παναγιά η Ευρώπη είναι μαζί μας και η σκιά του Νόμου παρήλθε, νυν μόνον η Χάρη μη εκλεγμένων οργάνων και προσχηματικών κοινοβουλιών, νυν η αλληλεγγύη των κρατών κι όχι των λαών, νυν μόνον ηγέτες λαμπροί.

Λυπάμαι λοιπόν, πολύ λυπάμαι. Δηλαδή παπαριές: δεν λυπάμαι. Θα μπορούσαμε να είμαστε κεφάλαιο και θα καταλήξουμε υποσημείωση. Θα μπορούσαμε να αγωνιστούμε αλλά επιλέξαμε να κλαιγόμαστε και να κάνουμε gaslighting και να ηθικίζουμε πολιτικώς, κάνοντας τον κόσμο μας λίγο πιο δύσκολο. Μωρ’ δε γαμιέται: όσοι αγωνιστούν θα απολαύσουν κι εμάς θα μας κοροϊδεύουν οι επερχόμενες γενιές που φτιάχναμε άκρα από το τίποτα για να μη χρειαστεί να υψώσουμε τις γροθιές μας ή, έστω, τα χέρια χορεύοντας.

Πάντοτε με συνάρπαζαν τα τυφλά σημεία των κοινωνιών. Στην περίπτωση των Αμερικάνων, η εύκολη λύση είναι να μιλάει κανείς χονδροειδώς κι απλοϊκά για μια σύνθετη και αντιφατικά πολύπλοκη κοινωνία ωσάν να είναι πλασμένη αποκλειστικά από τον καπιταλισμό. Υπάρχουν όμως πολλά περισσότερα:

Θεός

Είναι κωμικός ο τρόπος που ο Θεός μπαίνει σφήνα, κι όχι με την καλή έννοια, σε τόσες δημόσιες και ιδιωτικές συζητήσεις στις οποίες συμμετέχουν Αμερικάνοι ― μόνο με πολύ πιστούς Άραβες το βλέπει κανείς αυτό. Ο Θεός ασχολείται με τα πάντα: από τον κοκκύτη του εγγονού μέχρι το μέλλον της ανθρωπότητας, από τη νίκη της σχολικής ομάδας σόφτμπολ μέχρι την επικράτηση της δημοκρατίας σε διάφορα αλωμένα από τις ΗΠΑ ξερικά χωράφια στη Μέση Ανατολή.

Οικογένεια

Παρακολουθώ έργα μαζικής κουλτούρας αμερικάνικα ή αμερικανικής εμπνεύσεως και περιμένω τη σελίδα ή τη στιγμή που θα ακούσουμε το κήρυγμα για το πόσο σημαντική κι αναντικαστάστατη είναι η οικογένεια και για το πώς η οικογένεια είναι καταφυγή κι αποκούμπι όταν όλα τα άλλα σε απογοητεύσουν ή σε προδώσουν: από τις οικογένειες που σώζονται ενώ ο κόσμος τελειώνει με πάταγο μέχρι την οικογένεια που φτιάχνεις εσύ στο υπέροχο Pose, από την αλλόκοτη ανοχή ή και προσδοκία του να περάσεις μια ζωή με κάποιον ή κάποια που ήταν high school sweetheart, μέχρι τις διάφορες συμβολικές αιμομιξίες που απαιτεί η ερωτική μονογονία. Τις περισσότερες φορές το πρωτείο της οικογένειας διασφαλίζεται με στανική μονογαμία και εμμονική αποκλειστικότητα: η Ψυχώ δεν είναι ποτέ μακριά από κάτι τέτοιο. Επιπλέον, ίσως δεν είναι τυχαίο ότι στο συλλογικό αμερικανικό φαντασιακό σαρώνουν οι πορνογραφικές αναπαραστάσεις αιμομικτικού χαρακτήρα ― πάντοτε εντός δεσμών προσχηματικώς εξ αγχιστείας.

Το αμερικανικό όνειρο

Μπορείς να γίνεις ό,τι θες, μπορείς να γίνεις όλα, και μπορείς να τα πετύχεις με στοχοπροσήλωση και σκληρή δουλειά. Επίσης, πετάει ο γάιδαρος, κύμα το κύμα η πέτρα λιώνει, φασούλι το φασούλι γίνεσαι εκατομμυριούχος ― και άλλα γραφικά δημώδη. Εγώ, ας πούμε, θα μπορούσα να γίνω Παβαρότι κι ας ψοφούν τα ζα κι ας μαραίνονται οι κατηφέδες όταν τραγουδάω.

Αποστροφή προς τις απολαύσεις

Είθισται διάφοροι νεορθόδοξοι ημιμαθείς να θεωρούν ότι κάθε τι αμερικάνικο είναι και καλβινιστικό: τόσο ξέρουν κι αυτοί. Υπάρχει ωστόσο κάτι βαθύτατα καλβινιστικό στην αποστροφή των Αμερικανών απέναντι στις απολαύσεις, εκτός κι αν είναι γαστριμαργικές: η λαγνεία καταδεικνύει έλλειψη έρματος και έλλειμμα χαρακτήρα, η χαρά των περισσότερο ή λιγότερο χαλαρωτικών, διεγερτικών ή ψυχοτρόπων ουσιών (από το κρασί μέχρι την κόκα κι από τον καφέ μέχρι τα τριπάκια) είναι επιεικώς ύποπτη, η μουσική παρασύρει, η λογοτεχνία στήνει είδωλα και ανοίγει την ατραπό του παραστρατήματος κτλ. κτλ. κτλ.

Επιβίωση-Αυτοάμυνα-Οπλοφορία

Τι να λέμε. Επιβίωση. Η επιβίωση είναι δύναμη. Επιβιώνει πυροβολώντας. Παραμένεις ελεύθερος πυροβολώντας. Επιβιώνεις ξεκαυλώνοντας πυροβολώντας. Πρέπει να αμύνεσαι. Προστατεύω σημαίνει μακελεύω όσους δεν προσταεύω. Και ούτω καθεξής.

Δεν υπάρχει πουθενά το στοιχείο της έκπληξης.

Ξέραμε ακριβώς τι επρόκειτο να γίνει: όχι μόνο όταν εκλέχθηκε η συγκεκριμένη κυβέρνηση το 2019, και όταν επανεξελέγη φυσικά, αλλά ήδη από το 2010.

Ξέραμε ακριβώς τι θα γίνει: ότι η φτώχεια θα εξαπλωνόταν, η οπισθοδρόμηση θα επιταχυνόταν, η διάβρωση των θεσμών θα παγιωνόταν ενώ φασιστικές ιδεολογίες θα έβρισκαν πάτημα· όλα μέσα στο πλαίσιο του ορντολιμπεραλιστικού πειράματος της Ευρωπαΐκής Ένωσης και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.

Ξέραμε ότι το αποτέλεσμα αυτού του πειράματος θα ήταν να βρεθούμε στον πάτο κάθε δείκτη ποιότητας ζωής της Eurostat.

Ξέραμε ότι οι λεγόμενες μεταρρυθμίσεις φυσικά δεν ήταν τίποτα άλλο παρά μία βίαιη και συντονισμένη απόπειρα να σωθούν οι ευρωπαϊκές τράπεζες που είχαν φορτωθεί ελληνικό χρέος.

Ξέραμε παράλληλο τα μνημόνια ήταν μια άσκηση εξαναγκασμού σε συμμόρφωση κι υποταγή μιας μη τριτοκοσμικής χώρας εκ μέρους μεγάλων οργανισμών· μια άσκηση που φάνηκε χρήσιμη τα τελευταία 10 χρόνια ώστε να πετύχουν ο εξαναγκασμός κι ο εξανδραποδισμός και σε άλλα μέρη του κόσμου…

Ξέραμε ότι το αποτέλεσμα αυτού του πειράματος θα ήταν η αποσυναρμολόγηση του κράτους πρόνοιας (π.χ. υγείας και παιδείας), το ξεπούλημα υποδομών και δημόσιων αγαθών, η υπερτιμολόγηση βασικών αγαθών όπως το ρεύμα και το νερό, η απαξίωση κι υποχρηματοδότηση οποιουδήποτε φορέα προσφέρει δημόσια αγαθά ― εκτός κι αν ιδιωτικοποιούνταν, οπότε θα συνεχίζαμε να τους χρυσοπληρώνουμε σε ρήτρες και αποζημιώσεις.

Είναι ωστόσο ενδιαφέρον να θυμάται κανείς ποιες δημόσιες φωνές παραπονιούνται ότι επικρατεί παροξυσμός και παραλογισμός σε σχέση με τις διαμαρτυρίες για τα Τέμπη.

Πρόκειται πάνω κάτω για τις φωνές που εγκαλούσαν τον ελληνικό λαό για ανωριμότητα και ανευθυνότητα επειδή δεν δεχόταν με ανοιχτές αγκάλες την ευλογία των μνημονίων.

Είναι σημαντικό να θυμόμαστε ποιοι εξωνημένοι ή έστω ιδεοληπτικοί γραφιάδες και φερέφωνα υποστήριζαν με πάθος και υπεροψία ότι οι λεγόμενες μεταρρυθμίσεις και η προγραμματισμένη κατάλυση του κοινωνικού κράτους θα άφηναν θεσμούς, υποδομές, αλλά και την ίδια την κοινωνική συνοχή ανέγγιχτες.

Πρόκειται για τις ίδιες φωνές που μας κοροϊδεύουν μέσα στα μούτρα μας αναιδώς και ανερυθρίαστα σχετικά με το τι προκάλεσε το έγκλημα εξ αμελείας στα Τέμπη, έγκλημα που αφορά τους παρατημένους, διαλυμένους και ξεπουλημένους ελληνικούς σιδηροδρόμους, αλλά και σχετικά με την συγκάλυψη του εγκλήματος αυτού και τα παιδιαριώδη ψέματα που τη συνοδεύουν.

Δυστυχώς δεν είναι μόνον οι σιδηρόδρομοι παρατημένοι: σε ολόκληρη την Ελλάδα οι υποστελεχωμένες και πεπαλαιωμένες δημόσιες συγκοινωνίες έχουν αφεθεί να σκουριάσουν σιγά-σιγά: ακόμα και στο ολοκαίνουργιο και λαμπερό μετρό Θεσσαλονίκης.

Κανείς δεν νομίζω ότι εκπλήσσεται με τη διαχείριση της κυβέρνησης: την εγκατάλειψη, τη διάλυση, την ψευδολογία, τη χειραγώγηση, τη συγκάλυψη.

Ενδεχομένως να πέσαμε από τα σύννεφα με το χάλι της κυβέρνησης ΓΑΠ· ίσως μας έπιασε στον ύπνο η μνημονιακή στροφή Σαμαρά, τότε παλιά· πιθανότατα να πέσαμε από τα σύννεφα με την ανάκρουση πρύμνας και το γενικό φιάσκο της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ

Στην περίπτωση όμως της παρούσας κυβέρνησης τα πράγματα ήταν ξεκάθαρα ήδη από το 2019 και σίγουρα το 2023: ερχόταν στα πράγματα η χειρότερη δυνατή εκδοχή της ελληνικής δεξιάς.

Η κλίκα αυτή ποτέ δεν ήταν συντηρητική παρά φλέρταρε ανοιχτά με τον φασισμό (γιατί, συγνώμη κιόλας, δεξιός λαϊκισμός δεν ξέρω τι θα πει).

Ξέραμε πολύ καλά ότι θα πλαισιωνόταν από στερημένες και γι’ αυτό ακόμα πιο αδηφάγες στρατιές μετακλητών, πελατών, εργολάβων, συγγενών, κουμπάρων και κάθε λογής παρασίτων, στρατιές που με απευθείας αναθέσεις ή χωρίς θα έβαζαν χέρι στον δημόσιο πλούτο.

Ξέραμε πάρα πολύ καλά ότι θα διέλυαν το κράτος πρόνοιας και ότι θα ξεπούλαγαν.

Είδαμε εξαρχής πώς χειρίστηκε και εξαχρείωσε η κλίκα αυτή το σύνολο των θεσμών.

Eίδαμε από την αρχή της θητείας της πώς αυτή η κυβέρνηση συμπορεύτηκε με διάφορα σκοτεινά κέντρα και πώς σκιώδεις, αν όχι παρακρατικές, δραστηριότητες άνθισαν αμέσως μετά την ανάληψη της εξουσίας εκ μέρους της.

Αυτά για να μην καμωνόμαστε ότι τώρα πήραμε χαμπάρι τι γίνεται: όλα ξεκίνησαν το 2010 και τα χειρότερα το 2019.

Έχει ειπωθεί: Αν είσαι καλός σε κάτι, το λες σε όλον τον κόσμο· αν είσαι πάρα πολύ καλός, σου το λέει όλος ο κόσμος. Αλήθεια είναι.
(Eroica 20,18)

Μπορεί έχεις ζήσει πολλές ζωές τη μία μέσα στην άλλη αλλά να μην το νιώθεις. Σημασία δεν έχει πόσες ζωές έχεις ζήσει, σημασία έχει να είσαι παρών και στη χαρά και στην επιθυμία.
(Τροία 26)

Κάποιοι θέλουμε να παρατηρούμε
κάποιοι θέλουμε να συμμετέχουμε
σε όποιον παρατηρεί συμμετέχοντας
επιδαψιλεύεται κάτι παραπάνω από το άθροισμα των μερών.
(Ορφέας 4, 1)

Εσύ ο ίδιος είσαι ο δεσμοφύλακάς σου, γι’ αυτό δεν θα μπορέσεις ποτέ να απελευθερώσεις τον εαυτό σου μόνος σου.
(Παιδική χαρά 5, 21)

Δεν χρειάζεται να έχουν αντίκτυπο όλα όσα λες. Συνήθως όμως έχουν.
(Εστία 5, 10)

Το άγχος επίδοσης είναι άγχος θανάτου
Ο φόβος του εγκλεισμού είναι φόβος θανάτου.
(Ακάλυπτος 3,5)

Όσο περισσότερες πόρτες ανοίγονται εντός, σε τόσο περισσότερα δωμάτια μπορεί να κυκλοφορείς· κανείς όμως δεν μένει μέσα για πάντα.
(Το βιβλίο των σπιτιών 3)

Ο κόσμος ο δικός σου υπάρχει επειδή υπάρχουν κι άλλοι κόσμοι.
(Flammarion 17)

Μεγάλος άθλος: να αφεθείς να ανοιχτείς
στο βλέμμα των άλλων,
τα οποία αντικρύζουν αυτό που είσαι
και όχι αυτό που οι άλλοι προβάλλουν πάνω σου.
Αλήθεια: όσο περισσότερο καλύπτεσαι
από το βλέμμα των άλλων
τόσο οι άλλοι θα βλέπουν πάνω σου
μόνον ότι προβάλλουν.
(Espejo 7-14)

Εσύ αντικρύζεις τη Μέδουσα
και η Μέδουσα εσένα·
εσύ παραλύεις, στεγνώνεις και λύνεσαι
η Μέδουσα αδιαφορεί.
(Μέδουσα α 1-4)

Γνωρίζουμε από παλιά ότι σε μια τριαδική σχέση, ούτε συμμετέχουν όλοι πάντα, ούτε συμμετέχουν με τον ίδιο τρόπο· αμήν.
(Ακρόπολη Επιμύθιο)

Όταν ζεις σε σιωπηλά και νεκρά στην ευταξία τους σπίτια, τότε κάθε εκδήλωση αγάπης οδηγεί στο να τα κατοικείς σαν φυλακές. Όμως κανείς δεν έχει μόνον ένα σπίτι, ούτε είναι όλα τα σπίτια σπίτια. Βγες και περπάτα.
(Το βιβλίο των σπιτιών 26-28)

Νοιάζομαι δεν σημαίνει αγαπώ.
(Ελοΐζα 11)

Τους ανθρώπους δε μας τυραννάει απλώς και μόνο ο θάνατος.
Μας βασανίζει κάθε τι το αναπόδραστο
και μας τρελαίνει ό,τι είναι αμετάκλητο.
Ό,τι κι αν είναι.
Μας βασανίζει άπαξ και το θεωρήσουμε αναπόδραστο,
άπαξ και μας φανεί αμετάκλητο.
Αλλά τελικά το μόνο αμετάκλητο είναι ο θάνατος.
Δηλητηριάζουμε τη ζωή μας
θεωρώντας ότι ένα σωρό άλλα πράγματα είναι αναπόδραστα
και αφηνόμαστε να μας κατασπαράξουν
ή να μας διαβρώσουν.
Δηλητηριάζουμε τη ζωή μας
νομίζοντας ότι τόσα και τόσα είναι αμετάκλητα:
τα περνάμε για θάνατο
και γι’ αυτό παραλύουμε.
(Μέδουσα ψ 13-27)

Άκου το νήπιο που κλαίει μέσα στη νύχτα: εσύ είσαι. Σκέπασέ το. Τραγούδα του.
(Ορφέας 4, 24)

Ώρα για λίγη ομορφιά:

ἐξελεύσῃ αὔριον καὶ στήσῃ ἐνώπιον Κυρίου ἐν τῷ ὄρει· ἰδοὺ παρελεύσεται Κύριος, καὶ ἰδοὺ πνεῦμα μέγα κραταιὸν διαλῦον ὄρη καὶ συντρίβον πέτρας ἐνώπιον Κυρίου, οὐκ ἐν τῷ πνεύματι Κύριος· καὶ μετὰ τὸ πνεῦμα συσσεισμός, οὐκ ἐν τῷ συσσεισμῷ Κύριος·
καὶ μετὰ τὸν συσσειμὸν πῦρ, οὐκ ἐν τῷ πυρὶ Κύριος· καὶ μετὰ τὸ πῦρ φωνὴ αὔρας λεπτῆς, κἀκεῖ Κύριος.

Γ’ Βασιλειών ιθ’

Το ίδιο στα εβραϊκά:

יא וַיֹּאמֶר, צֵא וְעָמַדְתָּ בָהָר לִפְנֵי יְהוָה, וְהִנֵּה יְהוָה עֹבֵר וְרוּחַ גְּדוֹלָה וְחָזָק מְפָרֵק הָרִים וּמְשַׁבֵּר סְלָעִים לִפְנֵי יְהוָה, לֹא בָרוּחַ יְהוָה; וְאַחַר הָרוּחַ רַעַשׁ, לֹא בָרַעַשׁ יְהוָה.
יב וְאַחַר הָרַעַשׁ אֵשׁ, לֹא בָאֵשׁ יְהוָה; וְאַחַר הָאֵשׁ, קוֹל דְּמָמָה דַקָּה.

Είκοσι χρόνια μετά ξέρω ότι όντως στη φωνή αύρας λεπτής (קוֹל דְּמָמָה דַקָּה) βρίσκεται ο (όποιος) Κύριος. Μεγάλη αλήθεια, από τις ελάχιστες στα παραληρήματα που οι μονοθεϊστικές θρησκείες έχουν για Γραφές. Ξέρω όμως επίσης ότι και το μέγα πνεύμα και ο συσσεισμός και το πυρ είναι αναγκαία. Δυστυχώς, φιλαράκια μου.