Σκορποχώρι

Άρχισα να γράφω ένα ποστ, γκράντε, με τη γνωστή μανιέρα: ξεκιναγε από προσωπικά βιώματα (το Βερολίνο: η αγαπημένη πόλη, η πόλη για αγάπη), συνέχιζε με τον εμπρησμό του Ράιχσταγκ μέσα από μαθητικές μου μνήμες, πήγαινε στην αδίστακτη μηχανή προπαγάνδας που είναι τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης, στους πέραν αμφιβολίας πουλημένους λειτουργούς τους. Καλά το πήγαινα. Όπως το διάβαζα, το έσβησα.

Σηκώθηκα να φτιάξω ένα μαρτίνι. Ήπια λίγο νερό. Έβγαλα τον πάγο από τον καταψύκτη, τον έριξα στο ποτήρι, το τζιν από πάνω. Κι ας νερώσει. Ποιος είναι για σέικερ, αναδευτήρια κι ελιές και παγωμένα ποτήρια τώρα.

Στάθηκα και σκέφτηκα όσα μου έδωσαν χαρά από τη Δευτέρα μέχρι σήμερα. Λαμπρά γαλάζια αστέρια σε έναν κατά τ’ άλλα σκοτεινό ουρανό.

Μίλησα στο τηλέφωνο με τον Ρακάσα. Με ρώτησε αν θα πάω στην Ελλάδα για τις εκλογές.

Πότε είναι οι εκλογές; 29 Απριλίου; 6 Μαΐου; Κι αν πράγματι στις 6 Μαΐου, θα προλάβουνε μέχρι τότε να κάψουνε κανα μικρό ράιχσταγκ; Να τα ρίξουνε στους μπαχαλάκηδες και τους συριζαίους και τους μανιακούς αντεξουσιαστές που υπονομεύουν το πολίτευμα κι απόψε κάψανε τη Βαρκελώνη; Θα υπάρχει χρόνος να εξηγήσουμε στον μέσο Έλληνα ότι η μετανάστευση είναι το πρόβλημά μας και όχι οι κατά τεκμήριο αλλοπρόσαλλες (είπαμε: τεχνητός λιμός Ουκρανίας επί Στάλιν) μέθοδοι της τρόικας: Strength through Faith, Growth through Penury. Amen.

Το μεσημέρι σκεφτόμουν τους ανθρώπους μου στην Ελλάδα. Ανήσυχος. Θυμήθηκα τη γνωστή σκηνή-κλισέ από το Καμπαρέ, όπου ο Γερμανός αστός λέει στον Μάικλ Γιορκ ότι θα αφήσουνε το NSDAP να κανονίσει τους κομμουνιστές και μετά θα το μαζέψουν. Ίσως όχι αρκετά κλισέ, δυστυχώς.

Τελικά δεν κατάφερα να γράψω το ποστ. Δεν είναι κούραση, ίσα ίσα: αισθάνομαι περίφημα.