Φόβητρα

Όταν ήμουν μικρός, ο φόβος για το μέλλον της χώρας ήταν σχεδόν συνώνυμος της εδαφικής απώλειας: «Μην μπει ο Μεμέτης και μας πάρει τα νησιά», έλεγε ο παππούς ο Πολίτης, σαν να ήταν ο Τούρκος διαρρήκτης. «Με δαύτους θα φτάσουνε τα σύνορά μας στα Τέμπη», προφήτευαν οι νεοδημοκράτες μακροσυγγενείς τη δεκαετια του ’80, καθώς ο Αντρέας Παπανδρέου εκγύμναζε το κλισέ περί εδαφικής ακεραιότητας επαναλαμβανόντας ότι «δε θα παραχωρήσουμε ούτε μια σπιθαμή ελληνικής γης / εθνικού εναέριου χώρου».

Μετά ξεχάστηκαν αυτά, ο Μητσοτάκης πήγε να πουλήσει κάτι βραχονησίδες αλλά το μέλλον της χώρας ήταν εξασφαλισμένο με την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, με τις επενδύσεις μας στα Βαλκάνια. Ακόμα και τότε, τη δεκαετία του ’90 και μετά, υπήρχε βεβαίως μορμολύκειο: «δε θα μιλάει κανείς ελληνικά σε 10 χρόνια», έλεγαν στη γειτονιά των δικών μου, «μαύρισε ο τόπος» (και δεν εννοούσαν τη σκόνη και τα αιωρούμενα σωματίδια, αυτό που παλιά λέγαμε ‘καυσαέριο’) μουρμούριζαν κάτι ηλικιωμένοι στα τρόλεϋ. Είχαμε, βλέπετε, γεμίσει Αλβανούς φονιάδες, έτσι τους έλεγαν.

Μετά ξεχάστηκαν ακόμα κι αυτά με τις νέες δόξες των ολυμπιακών έργων, του ευρώ, των Ολυμπιακών, της ισχυρής Ελλάδας των ΚΠΣ (γιατί κάθε τοπικός παράγοντας δικαιούνταν ένα τρίτο αυτοκίνητο, καλό). Το φόβητρο ήτανε πια πνευματικο-θεωρητικό, αν θυμάστε την εκκλησιαστική όπερα μπούφα «ταυτότητες».

Ο φόβος τελείωσε το 2010 ή λίγο μετά: βλέπουμε και ζούμε πια την υλοποίηση ενός καινούργιου και πολύ πραγματικού σεναρίου καταστροφής: φτώχεια-αμάθεια-τυ-ραν-νί-α. Ναι, κατά το πάλαι «ψωμί, παιδεία, ελευθερία».