Την Πέμπτη είχα να την ακούσω από 15 χρονών, από τους δίσκους του μπαμπά (έχει την κασετίνα με τις εννιά του θεού, με φον Κάραγιαν και Φιλαρμονική Βερολίνου). Τα μουσικά κλισέ, ως γνωστόν δεν τα ακούς, ξέρεις ότι υπάρχουν, αυτό και τελείωσε. Απέφευγα συστηματικά οποιαδήποτε ακρόασή της όλα αυτά τα χρόνια, μάλιστα το σιντί το πήρα για την Εβδόμη (την οποία μέχρι και 19 με 20 χρονών δεν μπορούσα να ακούσω).
Την ξανάκουσα σήμερα. Κατάλαβα κάτι κορώνες του 19ου αιώνα ότι με τον Μπετόβεν τελείωσε η μουσική, τουλάχιστον η δυτική μουσική όπως πορευόταν από τον Μοντεβέρντι και μετά. Δε θέλω να γράψω ούτε σχόλια, ούτε παρατηρήσεις. Εννοείται ότι δεν ‘κατάλαβα’ την Πέμπτη, απλώς συναισθάνθηκα πόσο με ξεπερνάει παρακολουθώντας ασθμαίνοντας το έργο και την παμπόνηρη αλλά αδιαφιλονίκητη ομορφιά του. Όταν λοιπόν ο Κωστίνιος μού έλεγε πρόσφατα ότι ο θεός είναι θεός, ε, ήξερε πάρα πολύ καλά τι έλεγε.
Πρωτοάκουσα τα τελευταία κουαρτέτα του θεού όταν ήμουνα τριάντα και τις τελευταίες του σονάτες λίγο πιο μετά. Τώρα ξέρω ότι εκεί λίγο πριν τα ενενήντα, θα έρθω σε επίγνωση του μεγαλείου τους.
Sraosha 
Ξέρεις το ανέκδοτο με τον υπηρέτη του Μπετόβεν που ήθελε να πάρει σύνταξη, ε;–Μη φεύγεις, δεν γίνεται, σε χρειάζομαι!–Μα κύριε Λούντβιχ, έχω γεράσει, τα χέρια μου τρέμουν, εύκολα θα βρείτε άλλον…–Όχι, δεν γίνεται -είσαι η έμπνευσή μου!–Η έμπνευσή σας;! Ας γελάσω: χα χα χα χάαααα!(απ' τον τίτλο του ποστ, κρίνω ότι το ξέρεις, αλλά δεν πειράζει, μια και το 'γραψα)
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Ε, ναι ντε… 🙂
Μου αρέσει!Μου αρέσει!