Ἄρα, μὴ θανόντες τῷ δοκεῖν ζῶμεν μόνον;

Μήπως είμαι αλλού
στη μεγάλη μου πλάνη
και νομίζω πως ζω, αλλά έχω πεθάνει;

Σπύρος Γιατράς

Πεθάναμε το 2012 μάλλον. Η εξέγερση του 2008 ήταν η αρχή μιας αρχής που τελείωσε το 2012.

«Ο ελληνικός λαός εισήλθε σε μια παύση κινητοποιήσεων μετά τον Φεβρουάριο του 2012, η οποία ακολούθησε μια σχετικά ζωηρή εξεγερτική κίνηση, για τα δεδομένα της ελληνικής κοινωνίας τέλος πάντων. Η προσφιλής εξήγηση υπήρξε ότι ο λαός ηττήθηκε από τη φονική και αδιάκριτη βία της αστυνομίας. Ενδεχομένως ήτανε μια εξήγηση που εξυπηρετούσε την έλευση του ΣΥΡΙΖΑ: τι είδους απαιτήσεις μπορεί να έχει ένας ηττημένος λαός;» (εδώ τα υπόλοιπα)

Γεγονός είναι ότι από το 2012 πραγματικά δεν κουνιέται φύλλο, εκτός βεβαίως αν πρόκειται για τις αλησμόνητες ρωσοκίνητες παράτες για το Μακεδονικό. Δεν κουνιέται πάντως φύλλο ούτε για τα Τέμπη, ούτε για το Μάτι, ούτε για την Εύβοια ή τη Δαδιά, ούτε για τις υποκλοπες (άχαχαχαχαχαχχχχ) ― ούτε καν για τη ληστεία στους λογαριασμούς του ηλεκτρικού, την ανεξέλεγκτη ακρίβεια, τη δήωση των σιδηροδρόμων και την εγκατάλειψη των Μέσων Μεταφοράς ή την άλωση του κέντρου Αθήνας και Θεσσαλονίκης από τις εταιρείες ερμπιενμπήδων.

Όλα καλά.

Δεν μιλάω για τα κόμματα, μιλάω έστω για την ωραία φωτιά του Δεκέμβρη του 2008, που θα θεωρούνταν δείγμα διχασμού άλλωστε. Δεν θα μπω καν στη διαδικασία να υπογραμμίσω τη σαφώς καταστροφική κι ανεξέλεγκτα αλαζονική διαχείριση εκ μέρους του θιάσου του Μητσοτάκη όσον αφορά τη δασοπυρόσβεση, την παροχή δημόσιων αγαθών ή τη στάση του θιάσου αυτού έναντι των θεσμών.

Θα πω απλώς ότι από το 2012 και μετά είμαστε πεθαμένοι, ότι η αγανάκτησή μας αφορά αν θα υιοθετούν παιδάκια τα ομόφυλα ζευγάρια ή αν θα ονομάζεται η Βόρεια Μακεδονία Βόρεια Μακεδονία αντί για Μακεδονία (ή Μακεντόνια, που είναι άλλο πράμα, όπως βεβαίωνε πάλαι κάποιος Ρώσος ΥπΕξ). Για όλα τα υπόλοιπα όχι Δεκέμβρη του ’08 αλλά ούτε καν πορείες με κατσαρόλες (α λα Αργεντινή) ή έστω με μπρελόκ (α λα Πράγα) δεν είμαστε πρόθυμοι να κάνουμε.

Σιγά λοιπόν μην μπω λοιπόν στη διαδικασία της ελληνικά προσφιλούς μας μεμψιμοιρίας κτλ.

Ας καούν τα πάντα, τα πάντα όμως,
ας πεθάνουμε όλοι σε πυρκαγιές και σε τρένα κι από τη ρύπανση και εντός ΕΣΥ που υπολειτουργεί,
ας καταπατηθεί ό,τι έχει μείνει για να έρθει ανάπτυξη,
ας γεμίσουμε τουρίστες και πανάκριβα δυάρια κι άδεια μωλ,
ας γίνουν οι δικαστές ανδρείκελα και οι δημοσιογράφοι νευρόσπαστα,
ας γίνουμε δούλοι των ΗΠΑ και στόχοι των υπόλοιπων ενώ φαντασιωνόμαστε τη Σερβία και τον ω πόσο τελέσφορο γενοκτονικό εθνικισμό της,
ας επιστρέψουμε στους γεροντάδες και στα λείψανα.

Ας καούν τα πάντα, δεν βλέπω να κινείται κανείς.