Ο ίδιος ο εκλιπών παραμένει κρυμμένος από όσους τον συναντήσαμε για λίγο ή καθόλου. Όσοι πιστεύουν στον αναστάσιμο εαρινό θρύλο των λαών της Εγγύς Ανατολής θα έχουν την ευκαιρία να τον συναντήσουν εντός του θρύλου αυτού, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο.
Ταυτόχρονα, το έργο του εκλιπόντος ήταν διαφορετικά πράγματα για διαφορετικούς ανθρώπους· άλλωστε τα πάντα τοις πάσι κατάφερε να γίνει μόνον ο Απόστολος Παύλος, σύμφωνα με ισχυρισμούς του.
Για τους θεολόγους και τους θεολογίζοντες έφερε τον περσοναλισμό και τη θεολογία των Ευδοκίμοφ και Ware στην Ελλάδα, με ολίγη από Μπερντιάγιεφ, νεοσχολαστικισμό (Maritain) κι υπαρξισμό, απελευθερώνοντάς την από τη μάντρα του μουστακαλή με το φτηνό γκρι κουστούμι και από το προαύλιο του βλαμμένου ιεροκήρυκα κληρικού. Ο ανώτερος πάντως κλήρος από το έργο του μόνον τα σπασμωδικά αντιδυτικά αντανακλαστικά κράτησε, αλλά τι να περιμένει κανείς από δαύτους.
Για τους φιλοσοφούντες και τους φιλόσοφους ήταν ένας στοχαστής που οικειοποιούνταν όρους και σπανιότερα έννοιες από μια γκάμμα στοχαστών και φιλοσοφικών ρευμάτων για να διατυπωσει όχι και τόσο εντυπωσιακές θέσεις.
Τα γερασμένα πια tenderορθόδοξα νιάτα της δεκαετίας του ’80 και του ’90 βρήκαν στα ερωτοθεολογικά του άλματα τον τρίτο δρόμο μεταξύ αφενός της ορθόδοξης σκυθρωπής ασκητίλας κι ασφυκτικής στέρησης και αφετέρου μιας ζωής μακριά από τις πολιτισμικά προκάτ εκστάσεις της ευσέβειας μας, μιας ζωής δίχως Χριστό και Παναγία: μπορούσαν λοιπόν πια και να εκκλησιάζονται και να κάνουν σεξ, και να νιώθουν «Ορθοδοξία και μια ζεμπεκιά» και να φιλάν εικονίσματα με τα ίδια χείλη που κτλ. — because μέθεξη και αλληλοπεριχώρηση και συναμφότερον ολούθε.
Οι θηριώδεις εθνοπατριώτες που επί δεκαετίες κατανάλωναν τις επιφυλλίδες και τα δεκάδες βιβλία στα οποία αυτές σιμπιλήθηκαν βρήκαν σε αυτό το μέρος του έργου του μια πιο υψηλόφρονα δικαίωση των μισανθρωπικών θέσεών τους, εντός των πάντοτε χρήσιμων συμφραζομένων της αυτοθυματοποίησης, του Finis Greciae και του «θλιβερού Ελλαδιστάν». Σημειωτέον ότι οι επιφυλλίδες δεν αποτελούσαν πάρεργο του εκλιπόντος, δεν ήταν οι βουκαμβίλιες (!) που καλλιεργούσε ο Μότσαρτ (!) στον ελεύθερο χρόνο του, καθώς γράφτηκε: αφιερώθηκε στην επιφυλλιδογραφία.
Δεν υπάρχει λόγος ούτε να καταριόμαστε, ούτε να θυμιατίζουμε. Ισχύει πάντοτε ότι δεν ψάχνουμε ινδάλματα αλλά ιδέες και ιδεώδη — αν και όπου υπάρχουν.
Sraosha 
Ο θεός (λέμε τώρα) να μας φυλάει από τους επιγόνους. Το θέμα είναι ότι στη μετανεωτερικότητα δεν παράγεται συμπαγής αντίλογος (πώς θα μπορούσε άλλωστε;) γεγονός που αντικατοπτρίζεται ως πνευματική αδυναμία στο πνεύμα των «ευσεβών». Τσιμεντώνει την εμμονή τους ως «δικαίωση» πλέον, του μισανθρωπισμού που τους διακινεί.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!