(Δύο ποστάκια που αξίζουν)

Για τις μεινοτικές γλώσσες της Ελλάδας.
Για την ελληνική πεζογραφία.

4 σκέψεις σχετικά με το “(Δύο ποστάκια που αξίζουν)

  1. Το 'χει η μοίρα των ποστ με παραπομπές, σπάνια να σχολιάζονται. Στέκονται έτσι και κοιτάνε, σαν αποτυχημένα, τα κακόμοιρα ποστάκια.Τα καημένα τα ποστάκιαΚρύο βαρύ, χειμώνας όξω,τρέμουν οι φωτιές στα τζάκια,τώρα ποιος τα συλλογιέταιτα καημένα τα ποστάκια!Τα ποστάκια είναι στα δένδρα,τα ποστάκια είναι στα δάση,τα ποστάκια θα τα πάρειο βοριάς που θα περάσει,η βροχή και το χαλάζικι ο βοριάς που θα περάσει,και το χιόνι που το παίρνουνστις αυλές με το φαράσι…Κι αν η νύχτα είναι μεγάλη,κι έρχεται γιομάτη τρόμους,κι αν ο θάνατος απόψε,φέρνει γύρα μες τους δρόμους,κι αν η παγωνιά θερίζεικι είναι δίχως ρουχαλάκια,δε βαριέσαι, ποιος θυμάταιτα καημένα τα ποστάκια…Στα παιδάκια είναι τα χάδια,στα παιδάκια τα φιλάκια,τώρα ποιος τα συλλογιέταιτα καημένα τα ποστάκια!Κι όταν γίνει, πάλι, βράδυκι όλοι πάνε να πλαγιάσουν,να χωθούν μες τα κρεβάτια,μην τυχόν και ξεπαγιάσουν,τα ποστάκια τα καημένα,τα ποστάκια, τώρα, πέραθα χαθούν χωρίς ελπίδανα φανούν την άλλη μέρα…—- Ναπολέων ΛαπαθιώτηςΤι μαλακίες κάνω Θεέ μου, νυχτιάτικα!

    Μου αρέσει!

Αφήστε απάντηση στον/στην thas Ακύρωση απάντησης