Επίμετρο στις "Πατρίδες"

Όταν ξαναέπλαθα μέσα μου από την αρχή την Ελλάδα που είχα αφήσει πίσω για πάντα και χωρίς επιστροφή, όπως νόμιζα τότε, στο δωμάτιο 5 επί 4 που ζούσα (συν μία κουζίνα, συν ένα μπάνιο), από τον Μελωδία ονλάιν έπαιζε συνέχεια το ‘Όταν χαράζει’. Δε μου άρεσε καθόλου μα καθόλου αυτό το τραγούδι.

Πριν λίγα λεπτά, πάλι από Μελωδία ονλάιν, δέκα χρόνια και βάλε μετά, σε έναν άλλο τόπο, σε ένα άλλο κλίμα, ένας άλλος άνθρωπος ξανάκουσε το τραγούδι να παίζει πολύ σιγά. Πρώτα το αντανακλαστικό της νοσταλγίας, αναιμικό κι ασθενές, πόσο να νοσταλγήσει και πόσο να ωραιοποιήσει πια κανείς τη θλίψη; Μετά ένα κίνημα από εντός: όμορφο τραγούδι είναι αυτό. Και άρχισε να μιλάει το τραγούδι, να ανακεφαλαιώνει συνοπτικά και σχεδόν ιλιγγιωδώς τα χρόνια μεταξύ εκείνων των απρόθυμων ακροάσεων και αυτής.

Και ανοίξαν εντελώς οι κουρτίνες. Το ευγενικό φως από το μέλλον έξω φώτισε για τα καλά το παρελθόν. Πολύ ωραία: αφού ξέρω πια πού είμαι, αφού φάνηκε το δωμάτιο που λέγεται παρελθόν στις περισσότερες από τις λεπτομέρειές του, μέσα στο φως του μέλλοντος, τώρα μπορώ να κοιτάξω έξω από το παράθυρο και να δω πού πραγματικά βρίσκομαι, πού είναι το δωμάτιο, να δω το μέλλον. Και να κινηθώ αναλόγως. Να βγω στο μέλλον.

Ευχαριστώ, Θανάση Παπακωνσταντίνου. Και Γιάννη Αγγελάκα.