Καθώς διαβρώνεται η ψευδωνυμία ΙΙ

Όταν έγραψα τα Δωμάτια δεν τα πόσταρα αμέσως: ερωτογραφικό κείμενο, μυθοπλασία αλλά βγαλμένη με τρόπο κατάλοξο κι αλήτικα περίπλοκο μέσα από τη ζωή· εφτά παράγραφοι όπου ο χρόνος τανύεται και συμπτύσσεται: κάποιες από νοσταλγία, άλλες μακρινές, άλλες πρόσφατες, άλλες προσδοκία, άλλες φαντασία ή του ποτέ. Το έγραψα, το διόρθωσα, το ξαναδιόρθωσα και το είχα αδημοσίευτο. Ντρεπόμουν να το ανεβάσω.

Ρώτησα τη Ζ. Η Ζ. γενικά δε διαβάζει αυτό το μπλογκ. Της εξήγησα το προβληματάκι μου το κάπως μικροαστικό. Με κοίταξε κάπως περίεργα.
«Τι βλέπει ο κόσμος όταν μπαίνει στο μπλογκ σου;»
«Τι βλέπει; το πιο πρόσφατο ποστ.»
«Από πάνω, ρε».
«Την εικόνα εξωφύλλου.»
«Ναι. Μπαίνει ο άλλος και βλέπει το μουνί της άλλης φάτσα κάρτα — και ντρέπεσαι να ανεβάσεις ερωτογραφήματα;»

Οπότε το ανέβασα. Θα ανεβάσω κι άλλα. Όπως έρχονται, βεβαίως.